Tag: Ik Ben

Een dag, gevolgd door een nacht tot’ie onverbiddelijk toeslaat. Geen ontkomen aan, geen moederziel die daar iets aan kan veranderen, laat staan dat een vader een prevel gebed naar voren brengt. Het heeft veel weg dat niet alleen de weg naar Ispahaan zich voordoet maar dat het iedere willekeurige weg dan wel pad kan zijn. En daar heb je het eenvoudig weg maar mee te doen, geen mogelijkheid om te onderhandelen laat staan dat er iets te dealen valt. En waar wordt verondersteld dat dit reeds in de sterren geschreven staat, ook daar valt niet aan te ontkomen. Dromen hooguit over een ander bestaan in een niet werkelijke wereld lijken het voorland te zijn, maar ook dat voorland laat zich niet omschrijven. Het achterland verlaten, de overgang die met de grootst mogelijke impasses gepaard gaat, het recht op leven dat wordt ingeruild voor dat alles omvattende. En dan doel ik niet alleen op dat wat je achterlaat, waar je je leven lang aan hebt vastgehouden, wat de dagelijkse gang van zaken voor een belangrijk deel heeft bepaald, maar meer nog dat wat je hebt nagelaten, de voornemens die niet zijn vervuld en de uitkomsten die je in een zekere verwarring achterlaat. Hoe moeilijk kan het keven voor de een zijn en hoe makkelijk laat de ander problemen van zijn rug glijden” Hoe simpel staat de een in het leven en buigt de ander voor de last die op beide schouders is komen te drukken. Bezwijkt voor het leven dat hem of haar ten deel valt. Of fliederfladdert er zonder enig probleem doorheen. Veelal zonder last dan wel ruggespraak. Geenszins een overdenking, hooguit een samenraapsel van zaken die er weinig tot niets toe doen, hoewel daar de nodige vraagtekens bij voor te stellen zijn. Een dag als vandaag, waarop de temperatuur daalt en een rioolreinigingswagen er alles aan doet om de restanten die ergens onder de grond in een buizenstelsel huizen, van een reinigende ruimte te gaan voorzien. Het reinigen dat soms ook van belang kan zijn in het hoofd van de doorsnee mens, die zich geregeld druk maakt over zaken die het alledaagse lijken te overschrijden. Die geen genoegen neemt met de zaken die zich op het pad voordoen, de wegen die naar elders leiden en de klanken die de stilte verstoren. De rust die zich elders bevindt, de ruimte die zich ergens anders voordoet, het schuilen voor het duistere deel dat elders huist. En het genoegen dat mogelijk verloren gaat, de opgewekte klanken van een instrument, de snaren die worden beroerd en het gezang dat toeneemt. Een dreigend gezang voor de een, een lieflijk gezang voor de ander, de melancholie dat een uitweg zoekt en de heldere klank van de stem van een kind. Dat zich nog niet bewust is van de grilligheid van een mensenleven, dat de dood omschrijft als een langdurige slaap en geen idee heeft van het wezen van zijn. Ik ben, ik was en verdwijn…