Tag: Het Volk

‘Mag  het ietsje meer zijn…”!’ Een vraag uit het verleden. Mogelijk komt er een tijd dat die vraag ontkennend wordt gesteld. ‘Mag het ietsje minder zijn”!’ Dan wordt het lastig om hier ontkennend op te reageren. Op meer zijn we  nu eenmaal ingesteld, op minder lopen we de kans dat het zeuren wordt. Van zeuren zullen we dan niet zomaar af zijn. Zeuren staat nu eenmaal garant en stamt uit de tijd dat we nog het een en het ander te klagen hadden. Dat ontevredenheid deel uitmaakte van het algeheel volksvermaak. Dat politici hier ook vrolijk op inhaakten. De algemene opinie als gangbaar beschouwden, de tijd ook dat de een niet onder wilde doen voor de ander. Toen kommer de kwel probeerde af te troeven. Ook dit tot een gemeenschapsspel werd verheven. En de boer onbekommerd voort ploegde. Want we zitten in een recessie! Welkom dus. In de kliekjesgeest met elementen van Jan Salie. En alles wat dies meer zij.
Doe het vandaag in gedeeltes. Zoals ik mogelijk meer dingen in gedeeltes zou moeten doen. Als de molensteen die zolder heet. Of die fysieke zaken uit mijn verleden. Alsof het heden nu zou kunnen treden. Zelfs dat nu de vraag is…

Toch kan er ook nog sprake zijn van een constante. Dan doel ik met name op het Volk. Het Volk wat garant staat voor vermaak. Inderdaad, volksvermaak! De noemer laat dit keer weinig te raden over. Stookolie en Sangria. Een komedie over de smalle marges tussen vakantievreugde en toeristenverdriet. Duidelijk wordt ingezet op alles wat daar tussen hangt. Of beter gezegd: alles wat daarachter schuilgaat. Niets is zo ontmoedigend dan de spiegel die wordt voorgehouden. Oudere gezellen, de een na een op de klippen gelopen huwelijk met een aanmerkelijk jongere partner wederom op zoek naar de geneugten des levens, de ander ten onder gaand aan de chaos van zijn verslaving. De doem die beide partijen te wachten staat. Zoals de overmaat van een gebroken tanker garant staat voor het redden der slachtoffers. Geen vlinders dit keer. Wel vissen en vogels. De glassex die het dit keer af laat weten.

Regen met bakken uit de lucht, koffers die op een willekeurige luchthaven zijn gestrand, paella besmet met salmonella. Terwijl van enig botulisme dit keer geen sprake kan zijn. Het gegeven met elkaar opgescheept te zijn. De karakters die vele graden van elkaar verschillen. De irritaties die uiteindelijk leiden tot hilarische frustraties. De oude jongens die besluiten nog een keer de boel op stelten te zetten. En de rampen die zich daarna voordoen. Het redden wat er te redden valt. Van enige animositeit is totaal geen sprake meer. De overmaat die zich herhaalt, wanneer uit een telefoontje blijkt dat ook in Nederland zich rampen voordoen. De ex van de een die zich dodelijk heeft verwond. Via fiets, bus en traumahelikopter, was daar geen redden meer aan. De vogelvlucht waarmee ik dit avondvullend programma van harte zou willen aanbevelen. Spelen kunnen ze! Gedurende reeds een lange reeks van jaren. Noem 35 jaar maar niet niks. Hetgeen ik dan ook niet doe. Toch was er een gemis: dit keer geen Joep. Wel als medeschrijver van de tekst, niet als medespeler. En het moet mij van het hart maar hem heb ik node gemist. Al was het alleen maar om zijn sublieme vileine spel. Vilein speelt hij. Vilein was het dit keer niet.

Tot slot: ‘EEN VOLK DAT LEEFT, BOUWT AAN ZIJN TOEKOMST!’
Woorden die in steen gegrift staan. Ergens. Een monument op de dijk. Een Zeedijk. Dan past, op het einde van deze bijdrage mogelijk het volgende:
Wellicht volgt u Toneelgroep Het Volk al jaren op de voet en heeft u een of meerdere voorstellingen van ons gezien. Dan weet u ook dat wij al ruim 35 jaar bestaan. Wij informeren u met liefde over onze activiteiten en doen dit met de website: www.toneelgroephetvolk.nl
Het spreekt welhaast voor zich dat ik deze site van harte aanbeveel. Of in ieder geval voor dit moment onder uw zeer gewaardeerde aandacht breng!