Tag: Blijf bij mij

Noem mij een snoeper op leeftijd desnoods. Geenszins een ouwe snoeper. Ja, ik beken! Ik houd van kersenbonbons, pindarotsjes, twixen, marsen en nougat, drop om te, jawel, snoepen en ga geregeld zonder middelen af. Iedere dag wel een keer. Dat mijn tractus digestives het geregeld te verduren heeft, ook dat zal ik bepaaldelijk niet ontkennen. Tenslotte gebruik ik ook nog het een en ander aan geneesmiddelen, hoewel van een genezing in mijn geval geen sprake meer kan zijn. Zie het meer als een onderhoudsdosis. Ter ondersteuning van mijn hart en ter herinnering aan het feit dat ik een erkende ICD-drager ben. Maar voor de rest… heb ik weinig te klagen. Hoewel ik me ook nog geregeld schuldig maak aan het gebruik van op aardappelbasis gebakken zoutjes. Nibb-it sticks, van paprika voorziene chips en ook kaaswafeltjes gaan erin als Gods woord in een ouderling. Ook voor smarties draai ik mijn hand niet om. Ik vind het nu eenmaal heerlijk wanneer mijn kaken zich bewegen en mijn tanden en kiezen malen. Een vorm van bezigheidstherapie die landelijk wel herkend, maar niet erkend zal zijn. Een koekje en een snoepje op zijn tijd en die tijd is in de regel bijzonder goed geregeld nogmaals, mij hoor je niet klagen. En de vraag of dit wel goed voor mij is, ook die vraag ga ik met een grote boog uit de weg. Leven is nu eenmaal eindig en door je van alles te gaan ontzeggen, maak je het voor jezelf hooguit wat minder levendig. Word je, binnen de kortste keren, een kniesoor en valt er mogelijk geen land meer met je te bezeilen. Een hapje, een drankje op z’n tijd niet alleen voor de leut maar meer nog voor de gezelligheid, doet in vele gevallen wonderen. En die wonderen koester ik. Simpelweg door het feit dat er ook dan sprake kan zijn van niet alleen tevredenheid maar mogelijk ook nog van een vorm van geluk. Dat ik me dit kan permitteren bijvoorbeeld. Waar anderen de grootste moeite hebben om met een schamel inkomen rond te moeten komen. En waar de voedselbank dan weer een gevolg van geworden is. In het verleden was het de armoe die de gemiddelde mens staande wist te houden, tegenwoordig zijn er zoveel hulporganisaties die over elkaar heen buitelen dat ook door dit bos geen boom meer valt te vinden. Of het moeten die twee laatste bomen zijn, waardoor het bos niet meer zichtbaar is… Neen, wat ik voor vandaag heb vernomen is dat het Sabine is gelukt een drukker voor het boek ‘BLIJF BIJ MIJ’ te vinden. En dat brengt het zelfstandig uitgeven van dat boek een stuk dichterbij. Zij beschrijft de lotgevallen van haar vrouw Marlies en de impact die het heeft en heeft gehad door de ziekte die haar heeft overvallen. Lyme. En waar de wintereditie van het tijdschrift LYME een artikel heeft opgenomen omtrent het boek dat Sabine schreef, ziet het er nu naar uit dat dit boek ook daadwerkelijk het leven zal gaan zien. Hetgeen mij in de verleiding heeft gebracht om daar vandaag melding van te gaan maken. Zo zie je dat door eenvoudig weg te stellen dat ik een snoeper op leeftijd ben, het mij gegeven is om dit geestelijke snoepje aan de wereld voor te kunnen gaan stellen. Neen, je vind mij niet op Face-boek. Daar moet ik niet aan denken. Maar dat zij de wereld via Face-book gebruiken om kond te doen van BLIJF BIJ MIJ…