Tag: Bert Bunschoten

Trek uit die broek! Die broek moet uit! Ontbloot hem tot zijn herdersfluit. Aai, broeders! Om zijn geest wat te verhelderen Zullen wij hem thans doen kelderen. Dien diepe put, daar moet hij in. En stop met janken, ’t heeft geen zin. Maar in die put word ik verkouden! Ach, broeders, mag ik mijn broek niet houden” ’t Was een van vadertjes geschenken. Nu uit die broek! Dan kunt ge blootpiels aan hem denken! En dan te bedenken dat deze tekst vrij naar Joost van den Vondel is. Dat een gelouterd gezelschap, zijnde Het Volk, het volk in Dothan verbeeldde. Een driemanschap, te weten Bert Bunschoten, Wigbolt Kruyver en Hans Thissen trok gisteravond alle registers open om ons met een blijde boodschap te gaan vermaken. Hoewel het een wat bijzondere blijde boodschap wordt, wanneer sprake kan zijn van een op handen zijnde broedermoord. En wanneer wij op rij 1 op de stoelen 11, 12 en 13 hebben plaatsgenomen, kan de misplaatste lach en de opgedroogde traan ons geenszins ontgaan. Want dat de heren kunnen spelen, dat hebben zij reeds vele jaren bewezen. Dat Het Volk zich mag verheugen in een vaste schare bewonderaars, ook dat behoeft geenszins onder stoelen en banken te worden geschoven. Daar is in de Kleine Zaal van theater de Vest bijkans geen plaats voor. En wanneer de recensies van NRC als Volkskrant, De Telegraaf en Het Parool (vrij onverveerd) zich respectievelijk als volgt manifesteren, staat mij weinig in de weg dan hun recensies te citeren. (Nota Bene: Vondel schreef in rijen, hetgeen mijn rijmelarij tot op zekere hoogte begrensd…) NRC: ‘In een reeks onweerstaanbaar komische scenes… parodieert Het Volk feilloos een avondje onvervalst schooltoneel.’ de Volkskrant: ‘De mannen van Het Volk laten zien hoe leuk Vondel kan zijn… allemaal perfect en geestig getypeerd. Het Volk in Dothan is leuk en goed gespeeld.’ En hoewel De Telegraaf absoluut niet mijn krant is, luidt hun recensie: ‘Wie Het Volk kent, vermoedt al welke kant dat opgaat: die van de lach… grappige invallen… lachen om de ernst van het theater, kan nooit kwaad.’ Maar mijns inziens slaat met name Het Parool de spijker op de kop: … zowel aandoenlijk als onweerstaanbaar geestig… aangenaam amusement.’

Te weten dat de heren momenteel waarschijnlijk in Wadway vertoeven, de bakermat in zekere zin van Neerlands Hoop, geeft mij in ieder geval de zekerheid dat, zolang het Bert en Wigbolt nog gegeven is, hun pad te volgen. Dat er in september een voorstelling zal gaan plaatsvinden voor de vrienden van Het Volk, ook daar doe ik bij deze kond van. En dat het geen kinderen zijn die ik tot u laat komen, maar slechts een aantal beelden van deze bijzondere voorstelling, ook daar schroom ik niet om die te laten zien. Bedankt opnieuw Bert, Wigbolt en Hans Thissen die zich op een fenomenale manier heeft ingeleefd om deze voorstelling tot een hoogtepunt te maken. En dat hij zich heeft ingeleefd in de wijze waarop Joep Kruyver zich ooit voor het eerst met dit stuk op de planken heeft gemanifesteerd. Een duidelijk CHAPEAU wat mij betreft voor Hans. Als bibberaar en alcoholicus, als twijfelaar tot het moment dat hij zijn registers opentrok om de Rector (Wigbolt) eens alle hoeken van de kamer te laten zien, de ‘Dictatortaurus Rector’ was magistraal. Maar dat er ook nog een Engel in hem schuilgaat…