Tag: Alkmaarse Dichterskring

‘Handel naar bevinden’, sprak ooit de Geneesheer-Directeur van het voormalig Provinciaal Ziekenhuis Duinenbosch te Castricum. Aan die woorden moet ik denken wanneer wij het verzoek krijgen om dichtwerk te gaan maken bij de werken van Jaap Oudes. Jan Oud is de man die er alles aan gelegen is om zijn werken weer onder de aandacht van Alkmaarders te brengen, waardoor de magie van deze Jaap wordt omschreven door de woorden die zijn beelden oproepen. En dan blijkt wederom dat ieder dichter zijn eigen kaders heeft, waardoor de woorden niet geheel voorspelbaar zijn. Noem het met een duur woord de perceptie van eenieder, noem het desnoods de sferen die de beelden oproepen en stel je dan verder voor dat wanneer de dichter in de huid van zichzelf kruipt er een situatie ontstaat die doet denken aan een examen. Enigszins een eindexamen, waarbij Jan en zijn vrouw Margo de positie van surveillant dreigen in te nemen. Gebukt, gebogen, lichtelijk geraakt door de woorden die anderen naar voren brengen, een verzoek om stilte opdat de concentratie niet verloren gaat. Maar wat een beelden weet deze kunstenaar te vatten. Of het een zwart/wit tekening betreft dan wel een van pastelkleuren voorzien beeld van een mallemolen dan wel een carrousel, een eenhoorn die zich in Schellingkhout ophoudt en de boertjes die van een hoed zijn voorzien dan wel de boerinnekes getooid met WestFriese kappen, het Vlaanderenland dat hij van zijn eigengereide figuren voorziet, het dansen en het zuipen, het zwieren en het zwaaien en de wieken van een molen die in vreugdstand staan, als het de kijker maar genoegen heeft, dan was Jaap tevreden. En ieder mag daar zijn eigen verhaal aan gaan koppelen. Was ik des middags al aan de loop gegaan met eerder genoemde carrousel, was het in de avonduren het DROOMBEELD dat mij inspireerde tot het volgende:
Ik heb een droom / een bonte droom / vol met fleurige kleuren / wat kan mij gebeuren // wanneer ik in de piste sta / klinkt luid gejuich, hoera, hoera / verander ik in een witte pias // voel mij verdomd in mijn sas, / mijn hoed en mijn jas / lijkt om mij heen te zweven, // laat mij leven tot /
de spreekstalmeester in zijn rok / mij tot de orde roept. // Weg is mijn droom en / wacht mij opnieuw het grauw van weer een dag.
Bewust dit keer de keuze voor het grauw van weer een dag. Hetgeen mij doet denken aan die clown die ’s middags zijn dochter verloor aan de dood en ’s avonds in de piste staat om het publiek aan het lachen te maken. De noemer is en blijft constant hetzelfde: ’the show must go on…’ en met die woorden schoof de avond in een razend tempo voorbij.