Ritueel en regel.

Niet zozeer een grillig woord, maar wanneer dit te pas en veelal te onpas gebruikt wordt, heb ik daar moeite mee. Tegenwoordig draait het veelal om beleving, het woord emotie is hieraan onderhevig. Nu weet ik wel dat juist deze periode zich in de regel kenmerkt door een mate van inkeer dan wel overdenking, een periode ook waar de balans van de gebeurtenissen van het afgelopen jaar wederom de revue gaan passeren, maar dan nog kan het woord beleving garant staan voor een mate van devaluatie. Terugblikken en vooruit kijken, op weg naar een voorspelbaar einde doet de zaken niet altijd goed, gelijk de boog niet immer gespannen kan zijn. En toch ontdek ik bij mezelf een gevoel van weemoed. Absoluut niet neigend naar enige vorm van melancholie, hoewel ik het idee heb dat dit gevoel schuil gaat achter een nog niet opgemerkt hoekje. Hetgeen bepaaldelijk mijn gedachten kleurt. Grijstinten die ik nog net binnen de perken weet te houden. Morgen opdraven bij Hal 25. Vandaag nog een blik geworpen op de blog van Rick Akkerman. Toch verheugend dat hij mij heeft afgebeeld zoals hij mij heeft afgebeeld. Opvallend anders dan de overigen. In die zin dat de kapsones van mijn gezicht zijn af te lezen. Van onderaf in plaats van recht van voren. Geen vingers en handen die het beeld verstoren. Hooguit de pedanterie die van mij afstraalt. Terwijl ik weet hoe ik in de regel ben, waardoor ook vandaag het woord regel weer een aantal malen de revue passeert…