Paul Roelofsen, Perdu & Jos van Hest.
PERDU. Geenszins verloren. Hooguit de tijd, maar tijd stelt nu eenmaal eigen wetmatigheden. En met die wetmatigheid zat het vanmiddag wel goed. Althans in de theaterzaal van het poeziecentrum Perdu aan de Kloveniersburgwal in Amsterdam. De middag draaide voor een belangrijk deel rond een rode roos. Het zal de ongekende lezer niet direct duidelijk zijn, maar het betrof de presentatie van de dichtbundel Een roos in december, van de hand en van het gedachtegoed van Paul Roelofsen, met wie ik het genoegen had om de treinreis naar Amsterdam te mogen delen. Redacteur Jos van Hest gaat in gesprek met Paul en deed dit op een heel hartelijke, uitnodigende en ook nog eens een kritische manier. Hetgeen diverse keren de nodige hilariteit naar voren bracht. Beide heren waren aan elkaar gewaagd en wanneer Jos zich op het pad begaf van de toelichting was Paul bijzonder goed in staat om deze manoeuvre te couperen. Een bijzondere ambiance die voornamelijk bezocht werd door mensen die de Nederlandse Taal en dan met name de poezie van harte zijn toegedaan. En wat Paul naar voren bracht laat zich niet in een enkel woord vatten, hetgeen ik dan ook nalaat. Waar Jos ons over opmerkzaam maakte was het gedicht op bladzijde 17. Hetgeen niet door Paul naar voren werd gebracht, waardoor ik me de vrijheid permitteer om dat hier naar voren te gaan brengen:
GLOED
Mijn liefste, mijn liefste
die hemels omhelst
en verdooft als een roos
mijn liefste, mijn liefste
die angsten bezweert
en laat rillen van leven
mijn liefste, mijn liefste
die doet janken en troost
Paul Roelofsen. Publiceerde onder meer in Meander en Nynade en droeg voor op vele podia in Nederland. In Frankrijk was hij te horen op de Volksuniversiteit te Parijs en in Carcassone. In 2010 verscheen zijn debuutbundel De dame en de vrouw. Zijn gedichten werden vertaald in het Frans, Engels, Duits en Fries. Waarbij deze laatste taal het bijzondere van Paul naar voren brengt. Want dat hij gewoon bijzonder is…
