Wik Pijper – WiksWegen.nl

Het heeft iets van een zoektocht naar de nieuwe einders, naar andere horizonten,
naar andere mogelijkheden en de weeromstuit waarmee beperkingen zich hebben voorgedaan.
Ogenschijnlijk is er niets aan de hand. Ik zie er nog redelijk gezond uit, kan me verheugen op
een wat gebruinde kleur met her en der wat donkergekleurde, blauwe plekken en verplaats me
op een wijze die als zeer ‘relaxed’ kan overkomen.
Ik onthaast op mijn eigen typische wijze en loop wat door het park te wandelen.
Kom mensen die hun hond uitlaten tegen. Maar naast mij loopt Ria.
Zij praat met mij en stelt de vragen waar ik, voor wat betreft de toekomst, een antwoord op
mag gaan bedenken. Op moet gaan bedenken terwijl gelijktijdig een zekere onverschilligheid
zich van mij meester maakt. Het is echter geen onverschilligheid noch nonchalance,
maar meer een proces van bewustwording. Er is sprake van een vorm van uit het lood geslagen zijn,
er is die overdenking van het moment nu en er is die tijdeloosheid van de tijd die zo rekbaar
als de neten wordt. Als de neten is geworden. Er is een zekere mate van bezinning,
een bepaalde mate van afhankelijkheid, een zekere rust en een vorm van berusting.
Het is niet anders is een verkeerd woord en berusting is ook niet goed.
Er blijft slechts het moment nu over.

Een fuut die onder water duikt en niet laat voorspellen waar en wanneer deze weer boven komt.
Het futenkind wat direct geluid produceert om aan te geven waar dit jong uithangt.
Hoe leer je een jong om op eigen benen te staan. Door dit in de steek te laten”
Door de natuur een rol te laten spelen” Door je eigen rol duidelijk aan te geven of dit
van de loop der dingen af te laten hangen” Door de keuze wat minder bewust af te wegen.
De mogelijke consequenties te laten zijn voor wat ze zijn” Het goede schikken wat zich
kwaadschiks voor kan doen” Het balanceren op dat wankel koord waarop de kunstenaar
veel ooh’s en aah’s aan het publiek weet te ontlokken”
Schuilt niet in ieder mens een artiest en kijkt niet eenieder uit naar het applaus
dat zijn omgeving laat klateren”

Daar ergens tussen zwerf ik. Daar ergens verblijf ik in mijn huidig zijn.
Niet zichtbaar aan de buitenkant en onzichtbaar in mijn eigen binnenkant.
Ook daar geniet ik van het moment; stel dat de dagen zich gaan herhalen
met een voorspelbare voorspelbaarheid wordt dan de sleur weer sleur en
zal ik dan mijn balans weer weten te vinden”

Het is niet te bidden!
En mocht het wel zo zijn dan hoop ik dat het juist de anderen zullen zijn die dan voor mij gaan waken,
mij wijzen op het slingerend pad dat ik, op dit moment, wat meer weet te waarderen.
Zijn het mijn gedachten die met mij gaan tollen, zijn het spinsels van heden,
verleden en toekomst die de maalstroom gaan bestendigen,
is het de stroom waarin ik mijn steen heb verlegd”

Is het wel zoals het wel is”

Evenwicht!

21-06-’08

Loop rond. Fiets in kringen. Werp geen steen in het water. Loop in kringen.
Verkeer echter niet in bepaalde kringen. Tot vandaag. Vandaag verkeerde ik in hogere kringen.
Maar bleef met beide benen op de grond. En vergaapte mij.

Aan de macht van telekranen. De kracht van torenkranen. Hoogwerkers en verreikers.
En simpelweg transport. En de mannen die deze krachten weten te temmen.
Want gaat zo’n kraan de lucht in, dan schuift van alles in en uit.
En is het een joy-stick die zij weten te bedienen. Een kastje. Als een titje! maar dan in de hand.
Klimmen zij met ware doodsverachting hun toren in. En hebben geen oog voor het uitzicht.
Kijken naar hun vooruitzicht. En communiceren. Via mobieltjes. Op het gezicht. Het zien van een hand.
Blijven voor zich uitkijken. Omhoog. Omlaag. Naar links en rechts. En werken op gevoel.
En het jarenlange inzicht wat zij hebben leren beheersen. Tot op de millimeter.
Maar uit een toren of een telekraan is een millimeter een onmogelijkheid.
Het gaat om centimeters, decimeters en om meters. Met handigheid en vakkundigheid.

En ik ben, voor even, die kleine jongen. Die ooit met George Schot ook een transport- en
kraanbedrijf uitvoerden. Bergen zand over het parket uitreden.
En tegen etenstijd de bergen zand weer in een emmer deden, de respectievelijke Dinky Toys
in een doos pakten en huis- of thuiswaarts keerden. Waar de warme prak dan wachtte…
Of juist de boterham.
Waar het moment van nu zo uitpakt als het nu dan uitpakt. Ik wat in mijn archieven ronddoolde.
Als je van archieven kunt gaan spreken. Beter is het praten over overblijfselen.
Uit de vergangenheid. Ein Germanismus is mij ook niet vreemd.
Vorig jaar wandelde ik. Fietste ik. Was in afwachting hoe mijn hart zich wist te houden.
Kwam het hoog dan was daar het ziekenhuis, kwam het laag wachtte weer het ziekenhuis.

Nu ben ik veelvuldig thuis. En uit als ik niet thuis ben.
‘Ter lehringhe ende vermaeck’ stond ik vanmiddag voor een hek met open mond mij te vergapen.
Aan kranen. Omhoog en uit- en ingeklapt, in prachtig geel met wit, het hek ging open ik wuifde
het hek weer dicht. Bedeesd om het terrein op te gaan of ingaan op de uitnodiging”
Koos voor het laatste en kwam in contact. Met mannen die deze stalen monsters niet alleen koesteren
maar ook tot in hun vingertoppen weten te beheersen.
Waar een jarenlange cursus mennen aan te pas komt.
Waar een tweejarige basiscursus een rol in speelt.
Waar tegenwoordig een veertiendaagse cursus een getuigschrift oplevert.
Uitholling” Overdwars!” De man sprak die in 1987 met een eigen kraan aan het werk ging.
Een Grove. Deze nog steeds deel uitmaakt van zijn vloot.
Hij vanuit Stompetoren naar Alkmaar verkaste. Een vestiging in Amsterdam.
Nog op, onder en in zijn machines mag verkeren.
Met handen die mij aan de handen van Thomas deden denken.
Huidplooien die niet meer schoon te wassen zijn. Een blauwe nagel. Zijn linker duim.
Een doe maar gewoon type. Maar gelijktijdig trots uitstraalt. Zoals hij ooit de stap heeft gewaagd.
De overstap van Punt naar een bedrijf wat simpelweg zijn naam voert: Jos Blom.

Een jaar geleden liep ik rond. Met Ria. En een mobiel. Want stel je voor…
Nu loop of fiets ik rond. Gewapend met een camera, en nog een en ben mobiel.
Denk dat ik weet hoe deze te bedienen. Ben onthaast. Ga fysiek vooruit.
Voor zijn andere klachten is hij op zoek naar een behandelaar.
Nu vast iemand vinden, zodat hij er na zijn vakantie in Nederland kan starten.
Daarnaast besprak ik de mogelijkheid om in Alkmaar op het spreekur te komen. Zei de Arbo-arts…

Waaruit blijkt dat wonderen nog steeds mogelijk zijn en dat onmogelijkheden simpelweg iets langer duren…

10-07-’09