Wik Pijper – WiksWegen.nl

– Out of sight –
– Out of mind –
– Out of order –
– Out of the blues –

Hoe het mij gaat” Dat weet ik niet zo goed. Eigenlijk loop ik al een aantal dagen met deze vraag rond
en weet ik niet zo goed een antwoord te vinden. Ondanks het gegeven dat ik de dagen op een bepaalde
manier wel doorkom, weet ik niet zo goed aan te geven waar de tijd blijft. Het is ook geen film waarin
ik een bepaalde rol op mij heb genomen maar regelmatig is het wel alsof ik in mijn eigen film speel.
Als ik wandel wandel ik. Als ik fiets fiets ik en als ik kijk dan zie ik soms. Dan valt mijn oog op veranderingen.
En als ik dankzij een foto het beeld terugzie valt mijn oog op nog meer kleine veranderingen.
Dan laat ik me verleiden door de details. Maar ook in de details kan ik gaan verdrinken.
Een aanmerking van mijn kant. Of toch een stukje wat afbreuk doet.
Een ander moment waarop het detail gaat irriteren. Ik besluit om de foto te laten voor wat deze is.
Een impressie van een moment wat reeds lang geleden is. Hoewel ook dit laatste niet geheel klopt.
Zo voelt het echter wel. Ik heb geplukt en laat het daar vervolgens bij. Alsof het mij niet raakt.
Alsof ik wel de weg weet maar die gelijktijdig ook weer kwijt raak. Zo ongeveer wel weet omtrent
het hoe en wat en ook daar geen energie meer weet uit te putten. Mijn gangen steeds meer te
voorspellen zijn, de wijk, de weg en ik wijk van de weg. Loop mijn rondjes. En kijk naar mijn cirkelgang.

Een DVD werd mij geschonken. Met veertien mensen in het wit.
Lieve leraren hartelijk dank voor 4 jaar fantastische lessen. Femke schreef:
‘Speciale Wik,
Van deze vreemde eend in de (yoga)bijt, Wik, hebben we het laatste jaar helaas geen les meer kunnen krijgen.
Maar ook jou zullen wij niet vergeten. In een ontspannen, gezellige sfeer en met de jouw kenmerkende humor
en liefde voor je vak, heb je ons de basis van de anatomie en fysiologie bijgebracht.
Heel veel dank voor de leuke lessen!’

14 afbeeldingen. Alle 13 goed! Met een uitroepteken.
Dan kan het haast niet anders dan dat iemand onderweg verdwaald is.
Of nog onderweg blijkt te zijn. Opgaat voor een herkansing.
Of de tijd niet geheel tot zijn of haar beschikking had. Andere keuzes heeft moeten maken.
Maar de groep als zodanig kwijt raakt. Een solitair kan worden. Of dit al bleek te zijn.
Zoals ik me ook wat solitair voel. Niet goed weet hoe of dit voelt.
Geen eenzaamheid en ook niet iets van alleen zijn.
Wel deel zijn van een groter geheel en gelijktijdig ook weer niet.
De hoek die noodt en uitdaagt. En ik wat rond sjouw. Niet goed wetend wat te doen.
Doe ik wel dan doe ik misschien goed en doe ik niet is het niet veel anders.
Het zoeken naar de andere doelen.
Een vorm van rusteloosheid gecombineerd met een bepaalde vorm van lusteloosheid.
Ik zou graag willen dat ik dit in een spectaculair recept zou weten om te zetten.
Maar realiseer me dat ik niet kan toveren.
Dat de magie van de grote illusie aan anderen valt toe te schrijven.
De snelheid die weet te bedriegen. De afleiding die weet te verleiden.
De realiteit van de werkelijkheid. De absurditeit van diezelfde werkelijkheid.
En de ongekende vlucht in een droom. De vergankelijkheid die op de loer blijft liggen.

‘How could I hang on to a dream”‘ Maar welke droom”
De droom met dat ongekende geluk” De droom van een ongekende nachtmerrie”
Laat geluk zich eigenlijk wel kennen”
En bestaat een nachtmerrie wel uit dat beeld wat mij, zwetend, wakker weet te schoppen.
Gepaard gaande met tandenknarsen, woelen, trappen om de vlucht van dat wat mij doodsangst bezorgt,
van me af te laten glijden” Als kwikzilver”
Een giftige schoonheid wat deel uitmaakt van de natuur die ons allen omringt”
Als een grote rusteloze onderneming. Ik onderneem een onderneming.
Voor zover een onderneming te ondernemen valt.
En dat rusteloze zich voordoet als die herhaling van zetten. Mogelijke gelijkend op een eeuwig schaak…
Waar doe ik het voor” Waar deed ik het voor” Allereerst en voornamelijk voor mezelf.
Ten tweede voor mogelijk bepaalde anderen. En ten derde voor mogelijk onbepaalde anderen.
Maar vooral en voornamelijk voor mezelf.
Opdat het een en ander na mijn verscheiden achterblijft.
Ik toch weer dat beeld van die timmerman, die metselaar, die steenhouwer
dan wel de stratenmaker uit de kast ga toveren. Voor zover ik zou kunnen toveren…
Want als ik zou kunnen toveren werd het gras groen, de hemel paars
en zouden mensen zich gedragen als kameleons.
Schitterend in een omgeving waarin de omgeving zaligmakend zou zijn.
Met goud en mirre, met zilverdraden geweven in fluweel…

Maandag alweer. Op naar het volgende.

En de week blijft hangen in vandaag…