oud zeer drie

Zondagavond. Rustige zondag. Dirk en Aat en later Kees. Zalig van 4 ” 5. Ging bij Piet en Annie eten. Ongeveer 6 uur Marjolijn en Jan. Gepraat over de strijd in je lichaam. Zo moe, zo moe. Ongeveer 7 uur Kees met Annie Tiegeler. Gezellig maar wel druk. Nu 2 oudere zusters. Zuster Cor, blond, bril, gezellig ” Henriette van een paar avonden al. Stop nu maar 20.35 uur.
Maandag. Een heerlijke dag. Als ik me volgende week ook zo mag voelen hoop ik dat de kuur werkt. Weer wat gelachen. ‘s Middags werd het toch weer druk. Wik, Loeki Dil. Kees en Marjolijn en Dieuw en Jan en Joke. Kon dat nog niet goed aan. Verhuizing schiet gelukkig op.
‘s Avonds Kees en ik samen weer een fijn uurtje. Het wordt voor hem trouwens tijd dat hij weer in zijn eigen bed kan slapen. Piet en Annie zorgen goed voor ons.
Mag 30 mg continu per keer i.p.v. 40. Is ‘s nachts wel te merken. Moet wat wennen. ‘s Nachts zenuwen nacht. Valdispert mag. Gaat lekker. Suggestie” Neen.
‘s Morgens bijna 2 boterhammen. Voor het eerst sinds 7 dagen spontaan ontlasting. Trots als een pauw. Gek dat die kleine dingen je ook blij kunnen maken.
Gisteren ‘s morgens natuurlijk zenuwachtig. Vanmiddag weer cytostatica. Maar wel tussen de middag erwtensoep. Van genoten. Kees heeft nu in de Muiderwaard de installateur van de vloerbedekking. Weer een drukke dag voor hem. Komt vanmiddag niet. ‘s Middags kreeg weer de injecties. Andere dosis tegen misselijkheid. Was dus anders. Om 4 uur nieuw infuus (groot). Kees kwam om kwart over 7. Had toen gebit nog in maar daarna er gauw uit…

Kees en ik hebben hand in hand wat gedut. Ging kwart over 7 weg, ben zelf ook weggepoeft. Om 9.15 infuus weer leeg heb een kwartier nog moeten wachten op nieuw. Later weer weggedut. Nacht vrij veel wakker maar lekker gelegen. Was erg rustig op afdeling. De oudere zuster liep 2 x ontlasting op. Ze vond het gelukkig helemaal niet erg, kon er zelf ook nieta aan doen.
Om 7 uur weer moeten waarschuwen infuus leeg. Kreeg een nieuw en een halve boterham gegeten en een kopje melk. Zal aan B. vragen of ze kiwi’s meeneemt. Schat van een vrouw.
Vannacht liggen denken. Weet nu wat meer van de vorige week. Kees en ik samen. Hij mijn tranen drogen en ik de zijne. ‘Meissie, ik wil je niet missen. We kunnen samen nog zo’n mooie tijd hebben. Zal je helpen.’ Weer een oppepper. Iedere keer weer een stimulans om weer verder te gaan.
Vrijdag. ‘s Nachts last van ontlasting. Dacht me zelf te helpen resulteerde in een kerstboom in de broek en een vlek op het laken. ‘s Morgens een uitzendkracht. Vlotte tante. Harde werker.
18-2. Dinsdag. Zo. Weekend geweest niet zo veel bezoek gehad gelukkig. Jan ” Marjolijn, Kees volgende dag Marjolijn Kees Jan en Ans. Was gezellig.
Ma. Heer W. dementerend begon al om 6 uur ‘s morgens te spoken en is tot ‘s avonds 8 uur geregeld aan het schreeuwen geweest. Voor het personeel wat het druk heeft is het niet zo erg maar nu beginnen zenuwen van mij toch een rol te spelen. Goed dat er Valdispert is.
‘s Morgens doktersbezoek. Zou woensdag misschien naar huis mogen. Wordt nu donderdag.
Zalig.

De reden van dit schrijven” Loslaten is een woord wat vanaf heden een rol begint te spelen. Loslaten was ook een woord wat ooit bij Bruno spontaan over zijn lippen heengolfde. Maar waar ik, op dat moment, nog weinig invulling aan kon gaan geven. Momenteel is mijn kijk op dingen aan het veranderen. Niet het moeten maar meer de realiteit die als het ware andere eisen gaat stellen. En ook hetgeen ik mij ooit, bij dat andere leven en welzijn, had voorgenomen. De drempel waarbij het accent is gaan verschuiven van ziek naar gepensioneerd of althans een situatie die aan vut doet denken. Waarbij ik toch nog in de voetsporen van mijn vader treed.
In metaforische zin dan weer. Of waarin een bepaalde symboliek mogelijk te ontdekken valt. Want ook mijn vader was een verwoed verzamelaar en nam mijn moeder in zijn kielzog mee. Wapens had zijn hartstocht en het feit dat hij zich hier totaal aan verslingerde, zorgde voor een verregaande overtreding. Mijn moeder deed het simpel met Swarovski. En ging daarin niet zo ver als mijn vader, maar uiteindelijk nam ook haar bezit toe. Stelselmatig. Maar door de omstandigheid dat zij met Kees trouwde, is dat deel van het roerende bezit spontaan verdwenen.
Mijn moede regeert over het asveld waarop zij is uitgestrooid. Niet alleen door eerder te overlijden dan haar tweede man, maar ook door hem te laten leven in een woning die huis en haard van mijn ouders was en bleef. Een bekende die daar huisde met later een totaal onbekende vrouw en waarin ik de verwachting koesterde dat mijn moeder met koffie in die woonruimte zou verschijnen. Maar dit nooit meer deed. Zij heeft bepaald dat de heer B. eigenaar wordt van de gehele nalatenschap, waartegenover u een vordering op hem krijgt ter grootte van uw erfdeel, welke vordering eerst opeisbaar is in de onder punt 3 op pagina 2 genoemde gevallen.
Want op 16 maart 2010 is hij overleden. Weduwnaar van Annie van Liere, vriend van Truus Koolwijk. En van mijn moeder geen spoor. En van mijn zussen en mij idem. Mogelijk dat ooit een actie voor een reactie van zijn kant heeft plaatsgevonden. Mogelijk ook dat er geen sprake is van een testament wat nog ten uitvoer dient te worden gebracht. Mogelijk ook dat mijn gedeeltelijke frustraties alsnog een opborrelende rol gaan spelen. Mogelijk ook dat daar mijn huidig schrijven op is gebaseerd. Want de vraag of dit wel juist is laat ik voor wat deze is: een vraag waarbij het antwoord helder is: de woorden die JU momenteel leest!

WEER

Het is nacht.

Ik zit te schrijven

terwijl buiten

het weer

de kachel aanmaakt

met de naakte

takken.

Vingers van

een boom

proberen, vergeefs,

de wind

te grijpen.

Een wolk

grijnst, begint,

zonder aankondiging,

te huilen.

De boomtop

zwaait kwaad

heen en weer

en

zal dit laatste

nooit

begrijpen.

Ik zit binnen

en schrijf

buiten.