Marlies bijna 31.

“Hoe maakt u het””, is de vraag. ‘Nou heb je een uurtje”‘, is mijn antwoord maar in plaats daarvan is het antwoord goed of had ik beter kunnen zeggen naar omstandigheden redelijk wel. Ik bedoel maar, wat heeft de mens en ik in het bijzonder eigenlijk te melden als ik mijn situatie vergelijk met anderen. Anderen die mij aan het hart gaan dan wel anderen die door omstandigheden getroffen worden door het lot. En een moment de sores van hun leven even vergeten door het aangenaam verpozen dat hen wordt bereid. En dan doel ik op vanmiddag, waarbij Marlies voor een aantal uren in de gelegenheid werd gesteld om bij haar verjaardag van a.s. maandag met mensen die haar dierbij zijn kon doorbrengen. Dat zij dit op een ander moment moet gaan bezuren, daar zal zij zich niet direct over uitlaten. Maar dat zij en wij genoten hebben, is een feit dat zich niet laat afnemen. Maar dat rare dubbele gevoel blijf ik toch houden. De stenen in mijn maag liegen er nu eenmaal niet om en dat dit mijn goede appetit niet ten goede komt, ook dat is iets wat ik niet kan ontkennen. Maar daar gaat het niet om op een dag als vandaag waarbij wolkbreuken een rol spelen, er gebruik wordt gemaakt van de mogelijkheden die het Stadsstrand biedt en niet alleen de happen te versmaden zijn, maar ook de dranken ervoor zorgen dat menig keer gelaafd wordt. En dat de woorden die Marlies worden toegekend in goede aarde vallen evenals de cadeaus die zij mag ontvangen, waarbij de verrassingsdoos die haar straks te wachten staat, ook nog voor menig pinkje zorg zal gaan dragen. Een bericht van een vader en niet veel meer dan dat is wat er straks te delen valt. En dat FB niet aan mij besteed is, doet daar geen afbreuk aan!