Kunst van de stilte / Silence out Loud.

In 1992 exposeerde Lex Brouwer onder de noemer ‘Kunst van de stilte’ werken van zijn hand. Toen kon ik nog niet bevroeden dat de toekomst zou verlopen zoals die is gaan verlopen. Lex die zich uiteindelijk ontwikkelde als pathologisch leugenaar en een hele horde vrienden en bekenden zou gaan belazeren. Maar dat is een geheel ander verhaal. Gisteren was ik bij de expositie ‘Silence out Loud’ een tentoonstelling van wijlen Joost Zwagerman in Kranenbrugh. Waarbij Kees Wieringa, voormalig directeur van dit museum, het voorwoord schreef. Dat zijn ontwikkelingen die geenszins te voorspellen waren. Die ook weinig ruimte bieden en boden om daar langdurig bij stil te blijven staan. Hooguit dat het juist die samenloop is, die door het toeval een handje werd geholpen. En waarbij ik me de vrijheid permitteer om de tijdspanne tussen toen en nu probeer te overbruggen. Van plan ben om die te overbruggen met beelden. Van Lex en de keuzes die Zwagerman bij leven mocht maken. Te weten dat hij begraven ligt naast Lucebert kan ervoor zorgen dat er ondergronds nog van gedachten wordt gewisseld… Het gaat om de onuitputtelijke verschijningsvormen van stilte. Stilte kun je nooit zien maar spreekt tot de verbeelding van de kunstenaar. De stilte verbeelden heeft veel weg van die berg die verplaatst wordt, wanneer iets onmogelijks uiteindelijk toch mogelijk blijkt te zijn. Waarbij ik absoluut niet wil beweren dat dit voor de mens zou kunnen opgaan. Maar geen poging daaromtrent wagen, heeft nu eenmaal de neiging om in het totaal der dingen te verdwijnen. Neen, dan maak ik daar liever vandaag melding van. In de hoop dat ik hiermee een aantal dagen weet te vullen. Tenslotte is het mij tot heden nog steeds gegeven om mijn berichten op paden te wijzen die inherent aan mijn wegen zijn. Wederom welkom op wikswegen!