kunst staalt mentaal de spieren

Zomaar zo’n dag, zondag, zon dag. Zoon dag alsof er geen plaats is voor een dochter.
Maar dochterdag ligt verder weg dan zoondag van de zondag. Ik roep maar wat.

Gisteren was het zaterdag en gingen wij zo her en der kassies kijken. Gewoon overdag.
En de beeldjes die wij zagen lieten zich niet kaderen. Zij waren reeds gekaderd.
En dat alles in het teken van de kunst.
Zoals ik veronderstel dat het vandaag onder deze titel laat benoemen:

‘kunst staalt mentaal de spieren.’

Want het is en blijft toch wel bijzonder dat op twee verschillende locaties mensen te vinden zijn waarbij
het bijkans onmogelijk lijkt dat zij de afstand fysiek weten te overbruggen.
Tussen een groet en Groet en sluispolder Grootschermerpolder liggen een x aantal kilometers.
Als afstand zich zo fysiek voordoet, kan het haast niet anders, dan dat er op een andere manier tussen
kunstenaars wordt gecommuniceerd. Een vorm van paracommunicatie” Gelijk de dichter in de Sluispolder
een ode opdroeg aan een belangrijke grondlegger van de kwantummechanica. De vraag hoe dit nu precies
zit met die veranderend atomen. De weg waarlangs, op termijn, re”ncarnatie een zichtbare vorm aanneemt.
Waarin de mens fossieleert. En dan niet direct een levende vorm hoeft aan te nemen, maar net zo goed
als versteend in de houding van Lot kan worden aangetroffen. Als versteende mensen uit Pompe” desnoods.
Want met de theorie van de kwantummechanica kan het niet anders dan dat we voor en achteruit in de
tijd zullen gaan reizen. Gelijk gedachten onder kunstenaars zich op een bepaalde wijze manifesteren.
Bijvoorbeeld in de vorm van die kassies…

Want Willem Schotten noemt dit objecten collages schilderijen. Ronald de Jong fotografie.
Iets van Els noemt dit Something Else en heeft het over Objecten Panelen Workshops en ik…”!
Ik noem het snapshots. Ik schiet plaatjes. Kiekjes desnoods.
En weet deze niet te bewerken. Nog niet te bewerken.
Want als ik zie wat een bewerking kan gaan inhouden, kan het haast niet anders zijn dan dat ik,
op een onzeker moment, mogelijk die stap ga wagen.
En dan het pure van een mogelijk toeval meer naar mijn eigen hand kan gaan zetten.
Zoals ik nu slechts de knop van het toestel weet te beroeren.
En gefascineerd toekijk hoe ook zo’n digitaal element in mijn hand
eigen wetmatigheden weet toe te passen. Niet direct reageert op mijn vinger op de knop.
Wacht, wat beter kijkt en flitst terwijl ik in de overtuiging verkeer de flits te hebben uitgeschakeld.
Of een interval van een tweetal seconden, mij in verbazing achterlatend.
En ik er dan maar van uitga dat de digitale mechanica beter weet wat te doen, dan de
menselijke brains weten te bedenken.

Alsof dit toestel mij beter kent dan dat ik blijk geef mij te kennen.
Als in onderstaande woorden:
ik ken je
ik erken je
ik herken je
je herkent me
je erkent me
je kent me

ken je zelf
erken je zelf
herken je zelf

je zelf herkennen
je zelf erkennen
je zelf kennen

ken je kunnen
kun je kennen

maar stel JU nu eens het volgende voor:
Mensen kunnen je
maken
breken
kunnen mensen je;

jij kunt
mensen
maken
breken
kun je ook;

door scherven
van jou
kun je de scherven
in de ander

lijmen.

Dan gaat het over eenheid, wat kan leiden tot geenheid.
Op dat moment ontstaat er ‘Something Else.’
Grote kans dat dan alles uit de kast wordt getrokken of
juist wordt gepoogd alles in de kast te houden…

Goed te weten dat ik dan een beroep kan doen op Willem dan wel Iets.
Want wanneer het werk van Iets leidt naar werk van Willem kan het haast niet anders dan dat
Yin & Yang weer volledig het evenwicht hebben hersteld.

Juist dan is er sprake van een stalen kunst: mentaal metaal!