Kloof.

Het zal altijd wel een discussiepunt blijven. De overtuiging van het eigen gelijk. Niet dat ik twijfel aan de argumenten die naar voren worden gebracht, maar meer op de wijze waarop de brenger deze naar voren brengt. Wanneer lichaamstaal een niet onbelangrijke rol gaat spelen, wanneer de stem krachtdadig naar voren komt en een zekere rode gloed zich van de spreker meester maakt. Wanneer er wordt gefluisterd en op een ander moment de stem in volume toeneemt. Of wanneer de stem een zodanige klank krijgt dat de toehoorder op het puntje van zijn stoel zich totaal overgeeft aan de woorden die de redenaar naar voren brengt. Het is nu eenmaal niet eenieder gegeven om als een volbloed redenaar zijn publiek aan de lippen te laten hangen. Gloedvolle bewoordingen in eenvoudig verstaanbare mensentaal vergen nu eenmaal minder van de toehoorder dan dat de redenaar bij een ander publiek juist die woorden gebruikt die doen denken aan mensen die dezelfde taal eigen zijn. Doorspekt met Engelse termen terwijl het Nederlands als het ware op een tweede plan komt te staan. Neen, dan hoor en lees ik liever woorden uit de Vlaamse taal, waar men voor het gemak een eigen draai aan heeft weten te geven. En waar ik de laatste weken verslingerd was aan Vlaamse schrijvers, heb ik me de laatste tijd gebogen over Scandinavische schrijvers. En een ontdekking gedaan, in die zin dat mij hun taal minder weet te boeien dan dat van hun Vlaamse tegenhangers. Het fenomeen dat je nooit te oude bent om kennis te nemen van een andermens voertaal zal hier ongetwijfeld een rol in spelen. En waar cultuur zich in velerlei vormen manifesteert, is het hooguit de overeenkomst van de burger die MacDonald serveert… Niet dat ik daar een adept van ben, de laatste keer dat ik daar gegeten heb is zeker ruim vijfentwintig jaar geleden maar het feit dat juist dit gegeven in Westerse landen een vanzelfsprekendheid is geworden gaat voorbij aan al die ander ketens. Dat de pizza Margherita cultureel erfgoed is geworden en dat op termijn onder de huidige weersomstandigheden koek en zopie zich ook onder dit immaterieel erfgoed zal gaan scharen, een gegeven dat het Nederlandse gezegde dat wij ook een woordje meespreken, bijkans een vanzelfsprekendheid. De reden van dit betoog”! Dat komt door een bericht omtrent ‘onze’ Mark. Onze en zeker niet mijn Mark. Rutte stelt een hoger milieudoel voor Europa. Deze moet de uitstoot van broeikasgassen sneller terugbrengen. Dat vindt premier Rutte, die andere lidstaten van de Europese Unie vandaag op een reunie van de klimaatconferentie in Parijs hiervoor wil winnen. En ook hierdoor blijkt weer dat Nederland een woordje meespreekt. Niet denken in problemen maar zoeken naar kansen. En om daar concreet aan te gaan werken stel ik me voor dat die 1,2 miljard die niet meer aan dividendbelasting wordt geheven, gebruikt wordt om heel Nederland onder de zonnepanelen te gaan brengen. Opdat mogelijk ook de kloof tussen arm en rijk wat dichter wordt gemaakt!