Is gisteren verleden en keer ik nu weer in het heden
Ik ben het een dan wel het ander ergens onderweg verloren, maar…
Ik kwam gelukkig ook nog wat tegen. Wat anders. Wat ooit door mij is voorgedragen. Onder andere omstandigheden. In een andere ambiance. Maar wel met eenzelfde overtuiging. Toen de overtuiging van een bepaald moment en nu met dezelfde overtuiging in dit andere moment. Het begin van weer een stuk. Geen vervolg. Meer een continueren van de dingen. Met wat hiaten. Door omstandigheden. Maar in dit huidig heden. Een stuk verleden. Mogelijk met bekende plaatjes. Want ook plaatjes zijn de weg van de vergetelheid gegaan. Teksten misschien nog te achterhalen. Of, in een ander moment gewoon kwijt. Geen Kloosterveense bovenboer, om maar iets te noemen.
zijn de reacties van Trudy!Ook die zijn spoorloos.
Dat is de macht van de nullen en de enen.
Computertaal heeft geen last van morgen, nu in dit heden en verleden.
Computerbeeld is ook zoiets. De macht van de pixels. De macht van het beeld.
De kracht van de compositie. Het scheppen van een oneigenlijke werkelijkheid.
En dank daarvoor Rick. Want juist door alles weet ik…
Voorwaar een heerlijk ding!
Met heel veel zin daarin!
IN METAFORISCHE ZIN
ONDER HET MOTTO:
‘ZIE DE ANDER PRIMAIR
ALS MENS EN LARDEER
DIT ‘GE-HEEL’ MET JOUW
PROFESSIONELE KWALITEITEN!’
Marianne Faithfull nam ooit een muziekstuk op onder de noemer ‘Broken English’.
Ik weet niet of dit in de periode van LP’s dan wel uit het tijdperk van de CD’s stamt…
Ik weet eigenlijk zo veel niet… maar ik zal een poging wagen om mijn inleiding van een inhoud te voorzien, een poging om door middel van een schets een beeld op te roepen, een vorm van visualisatie gebaseerd op een muur…
In 1989 viel de muur die mensen en doctrines van elkaar scheidde. Aan de ene kant gaf die muur bescherming, aan de andere kant werd diezelfde muur gehaat. Het was de paradox waar veelal het leven op gebaseerd kan zijn. Inderdaad, ik heb het over de Berlijnse Muur, ook wel ‘The Wall’.
Een jaar later was er dat legendarische concert op de Potsdamer Platz, op zaterdag 21 juli 1990, waar ruim 300.000 mensen getuige van konden zijn en ook nu viel, tijdens dat magistrale concert, de muur in diggelen. Er moest een uitspraak plaatsvinden om het gedachtegoed van de individuele mens tot gemeengoed te maken. Er was een ‘Trial’. Maar daarvoor waren alle stenen gestapeld en was het individu opgegaan in de massa. Noem het slechts een ‘brick in the wall’. Wij gingen op vakantie…
De scheiding een feit en de voor- wist niet hoe de achterkant zou reageren. De absurd-heid ten top en toch was daar dat gemeenschappelijke van de muziek, de noten die een eigen weg door het luchtruim kozen en zich door niets of niemand lieten scheiden.
Er was die schoolmeester die het beste met zijn leerlingen voor had, de moeder die een hartverscheurende wens uitsprak, die, gelijk vele moeders, haar kind in die bescherming nam zoals zij ooit haar kind onder haar hart gedragen had. En zij werd gehoord!
De muur viel! En er was de samenzang van band en publiek in één grote gezamenlijke beleving, een emotie van ongekende grootte! Er werd gemeenschappelijk de hoop uitgesproken dat de ‘tide is turning’ nu eindelijk de wereld eens zou gaan veranderen…
Het is 2006. Het water van Roger Waters beweegt nog steeds tussen eb en vloed, de seizoenen blijven zich wisselen en de mens, ach de mens moet en doet zoveel dat het bijkans lastig wordt om stil te staan bij momenten als nu…Er is geen Mo-nu-Ment als herinnering aan dat moment… Ook deze woorden zullen vervluchtigen, maar ik realiseer mij dat ook deze klanken hebben geklonken, gelijk de noten die ooit het luchtruim kozen.
Het is een schommeling tussen dag en nacht, zon en maan, goed en kwaad, eb en vloed, huilen en lachen, verstand en gevoel, daghengsten en nachtmerries, waken en slapen, een surrealistisch beeld, de balans tussen hulpvrager en hulpgever, het evenwicht wat zorg kan dragen voor de balans, een bepaalde wijze van homeostase.
En dat beeld, dat idee wil ik met U delen, met dank aan al die grootheden die mij op deze gedachte hebben gebracht! Het is ook mijn beperking dat ik, naar het idee van Marianne Faithfull, de tekst omschrijf als ‘Broken Dutch’ en nalaat om dit te vertalen.
De titel: … LIEF, DE WERELD IS LIEFDE…
Zo ginds, aan de einder, waar de dag de nacht kust, daar moet het zo ongeveer begonnen zijn. Niet dat daar iemand bij aanwezig was en wij het, helaas, zonder getuigen zullen moeten aanvaarden, maar echt daar was dat moment. Een moment waarop de onuitgesproken stilte als een fluistering door de wereld ging, die met ingehouden adem pro-beerde het moment te ontrafelen. Zoals zo vaak met rafels gaat, bleef een flard van het moment ergens aan een verdwaalde boomtak hangen en zagen de mensen niet veel meer dan een grijsgrauwe sluier.
De wind maalde daar echter niet om. Deze bekommerde zich niet omtrent de dagelijkse beslommeringen die de mens, veelal van harte, tot uitgangspunt van zijn maalstroom in de waan van de dag had uitverkoren. Het was ook in dit moment dat ik daarachter kwam en nu graag dit ogenblik met U wil delen.
De droefgeestigheid waarin ik de wereld aanschouwde deed mijn gebarsten lippen geen goed. De nacht werd door merries overtuigend doorgebracht en het landschap bleef niet alleen wijds, met her en der een verdwaalde cactus, wat buitelkruid, een verdorde gras-pol, een verbleekt skelet, maar ook benauwend. De wind speelde een spel met mijn haren en ik dwaalde verder op weg naar weer een andere heuvel, een ander dal, een kim die steeds verder reikte. De zon brandde onbarmhartig op mijn bol en een parasol was in de hele wijde omtrek niet te vinden. Ik moest het slechts met mijn eigen schaduw doen en die vertoonde de neiging om mij in de steek te laten.
In mijn haast om vooruit te komen, begon ik te ijlen en realiseerde mij dat het stemmen waren die mij, als een lichte fluistering, begonnen te wijzen op alles wat ik, door mijn tot spleten toegeknepen ogen, begon te zien.
Maar zag ik wel goed…”!
Ik hoorde helder, de zoete tonen van een enorme bas, die mijn onderbuik beroerde…
Ik proefde mijn gebarsten lippen en hield mijn adem in qua smaak…
Ik rook de ongekende stilte, tastte naar die ongekende smaak…
Ik zag uit en keek naar niets, ik was onwetend in mijn alwetendheid…
Ik dacht en zag mijn denken verstillen, ik zag de nooit gevonden schat…
Ik zag en kleurde mijn geweten, dacht dat ik het ALLES vond…
Ik was alwetend en in dat moment vergetend, lach en zei gedag…
Ik dacht vooruit en keek niet terug en ging weer verder…
Ik zag het ebben en de vloed die overspoelde…
Ik raakte over… vol…
Ik zag de ander staan…
Ik zag de hand die mij geleidde…
Ik nam hem en kwam aan de overkant…
Ik liet niets na maar wat ik krijg… voor even verloor
Ik mijn verstand.
was ik het kwijt, dacht ik en in dat denken…
vond ik terug wat ik U wil schenken:
en genegenheid voor de ander, zie hem staan
laat hem en haar jouw leven kleuren
voel, ervaar en laat je gaan…
neem de wereld in je hand en steek aan
dat lichtje, een flakkerend kaarsje in het zand…
moment, een eeuwigheid verleden tijd
raakt je… nimmer kwijt.
deel uit Uw vele delen, geef en blijf ook daarbij lachen…
erken, herken de glimlach in de ander, de liefde die samengaat
met weer een opwindende gedachte, een samenspel, een snaar
die raakt, het huilen van het onbezoedeld’ kind
verscholen in de grijsaard, die dra een uitweg vindt…
waarop je klanken bent gaan kleuren, geuren die
je hersens deden kraken…
Ogen die verblinden, licht dat duister daalt,
de hart-s- tocht die
stemmen staakt, een kruidje, roer me wel en
ontroert mij weer als ik, in de nacht verdwijn
alle punten die je pad
zullen kruisen, de keuzes, een moment
van liefde en genegenheid
in tijd, die zo veel ver – der- glijdt.
Joepie!!
Ik mag weer naar je luisteren!
Want je teksten zijn voor mij als muziek.
Muziek die mensen weet te raken.
Te verbinden.
Muziek die een bepaalde periode van je leven aanduidt en mede lijkt te bepalen.
En als je het weer hoort
Brengt het de herinnering voort
Prettige..
Warme ..
Gemeende ..
Als de geur van vroeger..
Het was me wel duidelijk dat ik dit… je woordkunsten.. miste.
Ook dat ik het spel daarin ontbeerde.
Dat samenspel.
Dat gelijk Voelen.
Mensen die een vonkje van jouw boodschap hebben ervaren, weten wat ik bedoel.
Die strekking is eenvoudig: Zijn
Dat mijn woorden zin verdwenen, is van geen enkel belang.
Ze waren steeds alleen een reactie op die van jou.
Je site ziet er moderner uit.
Alleen mis ik nog plaatjes
De achtergrondmuziek.
"Is ook alles drogbeeld, waan
en de waarheid onverkenbaar,
Vaststaand ziet de berg mij aan
kantig, hel en onmiskenbaar.
Inkeer is de weg tot zijn,
leer te schouwen, leer te lezen!
Keer naar binnen: ‘t Al wordt schijn
Keer naar binnen: Schijn wordt wezen"
Hermann Hesse
We hebben geluk!
Ik voel me gelukkig.
En blij
En dankbaar
Dankbaar voor dit
Dankbaar voor Rick
Die toch ook ergens overheen heeft moeten stappen
Die gaf
En jij durfde vragen
Waardoor er iets nieuws geboren werd
Wat we weer mogen zien groeien..
Voor mij is dit even `Hair` en dans ik op de tafel…
CU morgen weer!!
Wat is dat voor een glinstering
zomaar op mijn wang
is dat wat het gisteren was en nu
in het heden wenst te treden..”!
Welzeker wel, niet”
Vriend,
goed dat je weer te lezen bent.
Wikswegen is weer tot leven op een Jubileumdag!!!
40 jaar in Zorg en Onderwijs, op OZW werd het gememoreerd.
Dus Wik; Proficiat enne;…..je hebt je sporen ruimschoots verdiend en je stempel gedrukt op een stukje van de Zorg en het Onderwijs in dit Lage-Land.
Geniet nu van alle mooie dingen, nu je er eens echt de tijd voor hebt.
Je kreeg die tijd tenslotte een aantal maanden geleden, als EXTRA-BONUS!!
Tja; eindelijk eens een terecht uitbetaalde bonus….;)
halleluja halleluja
Wik is back in the AIR!
Het is Net interNet,
Net achtergrondje in HOUT
Houdt dat, Netaan denk ik…
Mooi en veel overzichtelijker WIK
Heerlijk dat je er weer bent !
Trouwens: wat heb je toch een (H)eerlijke dochters…gisteren pannenkoeken en praten !
Lexxx
ps super die LINK ! link hoor!
Ehm…. het is inmiddels de 25 ste…
Je bent niet klaar hoor! Net begonnen!
Dank lieve vrienden en mogelijk toekomstige lotgenoten!
Want weet dat ouderdom veelal gepaard gaat met gebreken…
Voor een wijle terug had ik dit niet zo bekeken, maar nu weet ik, zeker weten, wel beter!
Houd de rug recht, geniet van het moment en blijf de dag plukken dan weet ik zeker en vast…
dat moet JU ook lukken!
wik
Ik spreek nu graag mijn zekerheid uit: de enige zekerheid die JU hebt is en blijft de onzekerheid!
Ik lees
‘t zijn jouw woorden
‘t is jou stem die ik hoor
een tinkeling aan mijn fontanel
mijn ogen tranen en voel een pijn
die bovenal het geluk..
.. besef levend te zijn
Wat een prachtig wederbegin. Al heb ik de eerste nooit gelezen. Wat een kracht en energie in je woorden, je zinnen, je hart
Dat is het dus waarom ik het leven niet zomaar kan leven. Ik durf mijn liefde niet te geven, nauwelijks te delen. En als ik het doe verwacht ik kennelijk iets terug, gezien ik teleurstelling voel.
Nog steeds gebrek aan overgave. Help! Hoe help ik mezelf.