Is gisteren verleden en keer ik nu weer in het heden

Geplaatst op door
Ik raakte wat kwijt.
Ik ben het een dan wel het ander ergens onderweg verloren, maar…
Ik kwam gelukkig ook nog wat tegen. Wat anders. Wat ooit door mij is voorgedragen. Onder andere omstandigheden. In een andere ambiance. Maar wel met eenzelfde overtuiging. Toen de overtuiging van een bepaald moment en nu met dezelfde overtuiging in dit andere moment. Het begin van weer een stuk. Geen vervolg. Meer een continueren van de dingen. Met wat hiaten. Door omstandigheden. Maar in dit huidig heden. Een stuk verleden. Mogelijk met bekende plaatjes. Want ook plaatjes zijn de weg van de vergetelheid gegaan. Teksten misschien nog te achterhalen. Of, in een ander moment gewoon kwijt. Geen Kloosterveense bovenboer, om maar iets te noemen.
Maar wat ik eigenlijk nog het meest vervelend vind
zijn de reacties van Trudy!Ook die zijn spoorloos.
Dat is de macht van de nullen en de enen.

Computertaal met eigen wetmatigheden.
Computertaal heeft geen last van morgen, nu in dit heden en verleden.
Computerbeeld is ook zoiets. De macht van de pixels. De macht van het beeld.
De kracht van de compositie. Het scheppen van een oneigenlijke werkelijkheid.
De macht van zijn. Een machtig zijn. Ik ben er weer!
En dank daarvoor Rick. Want juist door alles weet ik…
Wikswegen.nl de lucht weer in.
Voorwaar een heerlijk ding!
Met heel veel zin daarin!
wik
BETOOG

IN METAFORISCHE ZIN

ONDER HET MOTTO:

‘ZIE DE ANDER PRIMAIR

ALS MENS EN LARDEER

DIT ‘GE-HEEL’ MET JOUW

PROFESSIONELE KWALITEITEN!’

Wat woorden deden & doen…
INLEIDING:
Marianne Faithfull nam ooit een muziekstuk op onder de noemer ‘Broken English’.
Ik weet niet of dit in de periode van LP’s dan wel uit het tijdperk van de CD’s stamt…
Ik weet eigenlijk zo veel niet… maar ik zal een poging wagen om mijn inleiding van een inhoud te voorzien, een poging om door middel van een schets een beeld op te roepen, een vorm van visualisatie gebaseerd op een muur…

In 1989 viel de muur die mensen en doctrines van elkaar scheidde. Aan de ene kant gaf die muur bescherming, aan de andere kant werd diezelfde muur gehaat. Het was de paradox waar veelal het leven op gebaseerd kan zijn. Inderdaad, ik heb het over de Berlijnse Muur, ook wel ‘The Wall’.

Een jaar later was er dat legendarische concert op de Potsdamer Platz, op zaterdag 21 juli 1990, waar ruim 300.000 mensen getuige van konden zijn en ook nu viel, tijdens dat magistrale concert, de muur in diggelen. Er moest een uitspraak plaatsvinden om het gedachtegoed van de individuele mens tot gemeengoed te maken. Er was een ‘Trial’. Maar daarvoor waren alle stenen gestapeld en was het individu opgegaan in de massa. Noem het slechts een ‘brick in the wall’. Wij gingen op vakantie…

De scheiding een feit en de voor- wist niet hoe de achterkant zou reageren. De absurd-heid ten top en toch was daar dat gemeenschappelijke van de muziek, de noten die een eigen weg door het luchtruim kozen en zich door niets of niemand lieten scheiden.

Er was die schoolmeester die het beste met zijn leerlingen voor had, de moeder die een hartverscheurende wens uitsprak, die, gelijk vele moeders, haar kind in die bescherming nam zoals zij ooit haar kind onder haar hart gedragen had. En zij werd gehoord!

De muur viel! En er was de samenzang van band en publiek in één grote gezamenlijke beleving, een emotie van ongekende grootte! Er werd gemeenschappelijk de hoop uitgesproken dat de ‘tide is turning’ nu eindelijk de wereld eens zou gaan veranderen…

Het is 2006. Het water van Roger Waters beweegt nog steeds tussen eb en vloed, de seizoenen blijven zich wisselen en de mens, ach de mens moet en doet zoveel dat het bijkans lastig wordt om stil te staan bij momenten als nu…Er is geen Mo-nu-Ment als herinnering aan dat moment… Ook deze woorden zullen vervluchtigen, maar ik realiseer mij dat ook deze klanken hebben geklonken, gelijk de noten die ooit het luchtruim kozen.

Het is een schommeling tussen dag en nacht, zon en maan, goed en kwaad, eb en vloed, huilen en lachen, verstand en gevoel, daghengsten en nachtmerries, waken en slapen, een surrealistisch beeld, de balans tussen hulpvrager en hulpgever, het evenwicht wat zorg kan dragen voor de balans, een bepaalde wijze van homeostase.

En dat beeld, dat idee wil ik met U delen, met dank aan al die grootheden die mij op deze gedachte hebben gebracht! Het is ook mijn beperking dat ik, naar het idee van Marianne Faithfull, de tekst omschrijf als ‘Broken Dutch’ en nalaat om dit te vertalen.

De titel: … LIEF, DE WERELD IS LIEFDE…

… LIEF, DE WERELD IS LIEFDE …
Zo ginds, aan de einder, waar de dag de nacht kust, daar moet het zo ongeveer begonnen zijn. Niet dat daar iemand bij aanwezig was en wij het, helaas, zonder getuigen zullen moeten aanvaarden, maar echt daar was dat moment. Een moment waarop de onuitgesproken stilte als een fluistering door de wereld ging, die met ingehouden adem pro-beerde het moment te ontrafelen. Zoals zo vaak met rafels gaat, bleef een flard van het moment ergens aan een verdwaalde boomtak hangen en zagen de mensen niet veel meer dan een grijsgrauwe sluier.
De wind maalde daar echter niet om. Deze bekommerde zich niet omtrent de dagelijkse beslommeringen die de mens, veelal van harte, tot uitgangspunt van zijn maalstroom in de waan van de dag had uitverkoren. Het was ook in dit moment dat ik daarachter kwam en nu graag dit ogenblik met U wil delen.
De droefgeestigheid waarin ik de wereld aanschouwde deed mijn gebarsten lippen geen goed. De nacht werd door merries overtuigend doorgebracht en het landschap bleef niet alleen wijds, met her en der een verdwaalde cactus, wat buitelkruid, een verdorde gras-pol, een verbleekt skelet, maar ook benauwend. De wind speelde een spel met mijn haren en ik dwaalde verder op weg naar weer een andere heuvel, een ander dal, een kim die steeds verder reikte. De zon brandde onbarmhartig op mijn bol en een parasol was in de hele wijde omtrek niet te vinden. Ik moest het slechts met mijn eigen schaduw doen en die vertoonde de neiging om mij in de steek te laten.

In mijn haast om vooruit te komen, begon ik te ijlen en realiseerde mij dat het stemmen waren die mij, als een lichte fluistering, begonnen te wijzen op alles wat ik, door mijn tot spleten toegeknepen ogen, begon te zien.
Maar zag ik wel goed…”!

Ik zag de wereld in alle kleuren, ik zag de gang, het pad, het licht…
Ik hoorde helder, de zoete tonen van een enorme bas, die mijn onderbuik beroerde…
Ik proefde mijn gebarsten lippen en hield mijn adem in qua smaak…
Ik rook de ongekende stilte, tastte naar die ongekende smaak…
Ik zag uit en keek naar niets, ik was onwetend in mijn alwetendheid…
Ik dacht en zag mijn denken verstillen, ik zag de nooit gevonden schat…
Ik zag en kleurde mijn geweten, dacht dat ik het ALLES vond…
Ik was alwetend en in dat moment vergetend, lach en zei gedag…
Ik dacht vooruit en keek niet terug en ging weer verder…
Ik zag een wereld vol met mensen, juichend om een kool…
Ik zag het ebben en de vloed die overspoelde…
Ik raakte over… vol…

Ik zag geen haat en slechts de liefde…
Ik zag de ander staan…
Ik zag de hand die mij geleidde…
Ik nam hem en kwam aan de overkant…
Ik liet niets na maar wat ik krijg… voor even verloor
Ik mijn verstand.

En toen…
was ik het kwijt, dacht ik en in dat denken…
vond ik terug wat ik U wil schenken:
liefde, liefde, gevoelens en verstand van, liefde, liefde
en genegenheid voor de ander, zie hem staan
laat hem en haar jouw leven kleuren
voel, ervaar en laat je gaan…
geef je over aan de ander, deel en ga uit delen
neem de wereld in je hand en steek aan
dat lichtje, een flakkerend kaarsje in het zand…
wedijver met het moment van lang geleden dat stil
moment, een eeuwigheid verleden tijd
raakt je… nimmer kwijt.
Vul de wereld met Uw liefde, leeg Uw liefde gul
deel uit Uw vele delen, geef en blijf ook daarbij lachen…
erken, herken de glimlach in de ander, de liefde die samengaat
met weer een opwindende gedachte, een samenspel, een snaar
die raakt, het huilen van het onbezoedeld’ kind
verscholen in de grijsaard, die dra een uitweg vindt…
Het samenzijn, het samendoen, het wijzen naar de wijze
waarop je klanken bent gaan kleuren, geuren die
je hersens deden kraken…
Ogen die verblinden, licht dat duister daalt,
de hart-s- tocht die
stemmen staakt, een kruidje, roer me wel en
ontroert mij weer als ik, in de nacht verdwijn

en niet meer ommekeer!

Succes met alle gangen die je maakt,
alle punten die je pad
zullen kruisen, de keuzes, een moment
van liefde en genegenheid
in tijd, die zo veel ver – der- glijdt.

Alkmaar, 06-06-’06,

Wik.

Een mooi begin van een herhaling!

Delen