in zekere zin: J.C. SUPERSTAR

De lezersfoto van deze week (eerste Paasdag) is er een van ‘wc-diva’ KeeS, ‘gastmens'” tijdens de tweede High Heels Run in Alkmaar, op zondag 7 maart 2010.

BEVRIJDING

Ook al zou ik deze pen

in mijn borstzak laten

zitten, dan nog zal ik

schrijven met mijn

vingers, juist dan zal ik

de dingen schrijven

die mij steeds

ontgaan, ontgingen.

VERRASSEND

Los van de vraag

wie het eerst

in deze wereld

was

ligt het vermogen

van de mens

de dingen

iedere keer opnieuw

te benoemen

zij het dat

er sprake is van

de continu

herhaling.

Gun de mens

de eigen

waarde, knik

bedachtzaam

ploeter door.

KRUIMELS

Grote filosofen

zijn

mij

voorgegaan;

de kruimels die

zij mij laten

dragen

zorg

de zaken

op mijn eigen wijze

simpel

voor te stellen:

zijn.

High Heels van…

Stel: een leven zonder enige pretentie.

Is dat:
– a: een waardeloos” leven.
– b: een inhoudloos” leven.
– c: een voorbestemd leven.
– d: een doelloos””” leven.

Dit kan geen hypothese zijn. Dit is dan ook geen hypothese.

Maar ook geen feit. Absoluut geen realiteit.

Slechts een hersenspinsel. Een gedachtekromming. Een overwegende afweging. Een onvoorstelbaarheid. Een ‘geen zijn.’ Of iets wat daar weer tussen hangt. De vraag was duidelijk. Stel dat dit, hoe had je dan”

Marleen Molenaar, Manager vrouwenvoetbal AZ.
Een antwoord kunnen gaan bedenken indien deze situatie zich niet had voorgedaan. Mijn arbeidzame jaren gaan afbouwen” Mijn dagen in aantal zien afnemen. Mijn dagen van een veranderde vulling gaan voorzien” (On-)bewust gaan werken aan die veranderende toekomst”
En ik probeerde mij daar een voorstelling van te maken. Mijn mond sprak wel en mijn gedachten waren er toch niet helemaal bij. Ik denk dat ik mij een ideaal voor ogen stelde dat niet geheel gespeend was op een werkelijkheid.
Wat ontbrak waren toch een aantal voornemens. Een verandering van interesses. Doelen desnoods. Die geleidelijke afbouw, terwijl ik eigenlijk iemand ben die zich met dit soort van trivialiteiten niet direct bezig wenst te houden.
Ik stond er eigenlijk nog midden in. Alleen niet altijd in het volle besef hiervan. Ik deed maar wat ik deed en deed dit soms met wat gemengde gevoelens.
En dat is nu plotsklaps veranderd. Een vorm van overmacht die zich, achteraf, aangekondigd heeft voorgedaan. Ach het zal wel en wat later blijkt van niet. Mooi niet! Afgelopen!
Maar nog niet uit! Kleine doelen die zich per dag voordoen. Een boodschap. Een frontje. Een Jaguar. Een opmerking. Of, op woensdag ‘Tafeltje, wat brengt U nu”‘ Nasi goreng. Gepaard gaande van gesprekstof.

Leven. Dood. Zijn. Delen. Doen.

Genieten. Van eten, drinken en elkaar. Filosofisch, menselijk. Stilte. Luisteren. Tussendoor de lach. Formuleren. Debiteren. Maar vooral het zijn. Met elkaar, van elkaar, door elkaar. Dit is waar! Wij verkeerden met elkaar!
Zoals JU nu met mij verkeert! Dat kan niet alleen, dat mag!
En ook dat herhaalt zich. Op een dag. Als gisteren. Onder het genot van een gourmet. Met, een ware overdaad, want wij waren gevieren aan één tafel geschaard. Ellen, Marlies, Ria en Wik. Van heel, heel lang geleden en ook nog van heel ver. Van elkaar waren wij zowaar weer met elkaar. En dat is niet alleen goed, dat is beter dan zo te schrijven valt. En toch schrijf ik ook dit weer, leg dit vast, alvast, vast voor later, want dat er een straks zal zijn blijkt ook al uit de woorden van Robert Jan, van Trudy en van al die anderen die, mogelijk niet helemaal uitgesproken, vergelijkbare zaken en gevoelens hebben mogen delen. In de grootsheid van de mens en in de kleine fijnheid van de hersenpan. Want ik heb nog niet gehoord dat van iemand al het gedachtegoed de pan is uitgerezen”

Zoek niet te lang op de Boulevard en laat de verleiding voor wat deze ook kan zijn: ‘de beste bestrijding van verleiding is vermijding!’