Hoog en blauw

Natuurlijk kan ook ik mijn ogen sluiten of wachten tot het donker wordt. De kans dat mij dan het een en ander ontgaat is groot. En die kans wil ik mezelf niet ontzeggen. Zeker niet nadat ik het genoegen heb gehad om in die enorme ruimte van de Westergasfabriek een blik naar boeven wierp. Hetgeen het motto van vandaag is. Gelijk Sammy ooit omhoog keek en ik niet alleen een paar roestige pilaren ontwaarde, maar ook nog eens het vernuft van het deksel dat ooit gas aan het oog onttrok. En ik bleef omhoog kijken, zag geen blauwe lucht maar het blauw dat mij tegemoet scheen. Een eigen interpretatie van dat lied van Ramses. En omdat het vandaag weer een dag is die zich voornamelijk kenmerkte door weinig te doen, niet veel meer dan een tweede bestelling op te halen in het kader van Kaas kermis, een boek te ruilen dat gaat over een psychiatrische inrichting in Duitsland met de nodige klanten die daar om wat voor reden ook hun heil komen zoeken, laat ik het vandaag bij dit gegeven en duik ik onder in het lezen van dat boek: Trigger. En het kan welhaast niet anders dan dat suspense, feit en fictie mij meenemen in het brein van de schrijver. De naam van hem: Wulf Dorn. En wanneer op de achterkant wordt gezet ‘Alsof David Lynch een roman van Stephen King heeft verfilmd…’ Me dunkt dat je dan beseft waar dit boek om draait!