Hommage

Ik dien afscheid te nemen van een jas met velerlei verdiensten: en dat doet toch een beetje pijn. In die zin dat ik door die jas ooit in een sloot terecht ben gekomen en dat heb overleefd, een jas die immer mijn metgezel was en die ik nu nog even draag voordat het droeg gaat worden. Een jas die meerdere tijdgrenzen heeft mogen meemaken, een jas die mij als gegoten zit en zat, een jas ook die ooit bij V & D werd gekocht en waar Marlies mij wist te overtuigen om juist die jas aan te schaffen. Eigenlijk ben ik van plan om die jas met de nodige rituelen af te gaan schaffen, en eigenlijk doet dit ook een klein beetje zeer. Maar het moet, er is geen ontkomen meer aan en de nieuwe jassen hangen te wachten in de kast op zolder. Andere jassen, andere tijden en andere gebeurtenissen zullen ongetwijfeld op termijn weer deelgenoot zijn. Als hommage aan mijn jas, een gedicht wat iets weergeeft van alles wat ik met mijn jas heb mogen meemaken: TIJDGRENS.

TIJDGRENS

Zijn het weer de trage schreden

tegen het einde, wat is tijd

hebben wij de zin beleden

in leven dat steeds rapper schrijdt

Wat is toekomst, wat verleden

daagt daarginds het licht

wat is gister, nu, het heden

waar zijn ogen op gericht

Wat maakt mooi en wat is lelijk

een paspop staat, te kijk

Een grijsaard ligt heel mooi te zijn

tijd sluipt stiekem, heel vilein

zacht door schaduw licht te wezen

laat deez’ letters troebel lezen

Loopt het zand steeds zoet ter neder

geeft het toch geen pas:

draai het om en tijd keert weder

tijd als tijd

past als een nieuwe jas!