HEMELS!

Hoe dat is”! HEMELS! En dan dit keer letterlijk. Op 1100 meter hoogte krijg je een indruk hoe georganiseerd de akkers in de Wieringermeer zijn. Hoe een stad als Schagen zich uit de lucht laat zien, dat Kolhorn niet veel meer is dan een vlek, hoe Texel zich niet alleen met bier weet te vermaken, maar dat een deel van de Noordzee, de Waddenzee, de dijk en het IJsselmeer zich manifesteren, dat een rollercoaster zich ook in de lucht kan voordoen en dat thermiek in dit geheel een belangrijke rol speelt. En wanneer zich aan de verre horizon zich wolken ontladen van de buien die voorspeld zijn, wij ons gedurende uren weten te vermaken met het door een lier optrekken van tweezitszweefvliegtuigen en de zon niet nalaat om over de groene weide zich blijvend te ontfermen. Want niet alleen het weer zat mee, voor die enkeling die te maken had met een gebrek aan thermiek een tweede vlucht mogelijk was en dat het overwinnen van bepaalde angsten veelal werd gevolgd door die sensatie toch maar te ondergaan. Dat magen niet altijd bestand zijn tegen de enkele vrille die zich voordeed en dat de bar-b-que aan het einde van de dag ervoor heeft gezorgd dat eenieder met een ervaring rijker het terrein verliet. Ik bedoel maar, hoe vaak krijg jij de kans om dit hemelse goedje te ervaren” Het is dat het fotocafe zich mag verheugen op mensen als Jan Groenink die deze sport al jaren bedrijft, die je het een en nog veel meer over het wolkendek kan vertellen en dat een groot deel van de begeestering door zijn medeleden naar voren werd gebracht. Dat zij reeds jaren lid zijn van deze club en dat ik het genoegen mocht hebben om met Anton, een 21 jarige student uit Delft bereid was om een aantal kunsten met mij uit te gaan halen. Walibi valt in het niet, een schuine bocht waarbij de vleugels rechtstandig in de lucht staan, geen kunstje is hem teveel en het feit dat onze vlucht ruim een half uur heeft geduurd, maakt dat dit HEMELSE gevoel ook zo lang heeft geduurd. Een lier die het vliegtuig dan wel de kist in een luttel aantal seconden een snelheid geeft van rond de honderd kilometer, veiligheidsriemen die je vastgesnoerd houden aan het ligzitje waarin je geklemd zit, de diverse meters die snelheid en hoogte aangeven en de uitleg van eerder genoemde Anton maken de beleving compleet. Ik heb het niet zo op beleving maar dit keer kan ik niet anders zeggen dan dat deze sensatie letterlijk voor die beleving heeft zorg gedragen. En wanneer een club van bijna twintig mensen diezelfde ervaring deelt kan het haast niet anders dan… 1 keer in je leven kan genoeg zijn maar wanneer een tweede keer zich zou voordoen… dan weet ik het nog niet. Opstijgen, wervelen, kijken en de daling het blijven bijzondere ervaringen, of anders gezegd: een HEMELSE BELEVING!