Donovan's brein.

Even stilstaan / stil aan / doorgaan schreef ik op een kaart. Een herinnering aan een ander moment, achterhaald door de tijd en geplaatst in het nu. Niet dat dit afbreuk doet aan toen, maar wanneer toen tot het verleden is gaan behoren, komt het nu duidelijker tot zijn recht. Althans, in mijn beleven dan wel in mijn gedachten. Maar of mijn boodschap als zodanig ook zo overkomt, is een vraag waar ik het antwoord op schuldig zal blijven. Of die andere inval die mij ’s nachts even uit mijn slaap hield: ‘Dagen stellen niet veel voor / weken evenmin: /momenten heden treden straks / als herinnering naar voor.’ Voor wat het is en niet meer dan dat. In beweging blijven is mijn motto, niet alleen fysiek maar met name psychisch. Activeren die grijze cellen, waardoor ze niet de gelegenheid krijgen om af te gaan stompen. En hoewel ik me bewust ben van het feit dat per dag ettelijke miljoenen zenuwcellen het loodje leggen, het feit dat ik dan toch nog over enkele miljarden kan blijven beschikken, dat doet mij niet alleen deugd, maar geeft me ook ruimschoots de gelegenheid om met al die miljarden in min brein te blijven stoeien. Je dient nu eenmaal wat te doen met de mogelijkheden waar je tot nu nog steeds de beschikking over hebt. Ooit las ik een boek, Donovans brein wat inhield dat van een verongelukt man de hersenen op een kunstmatige manier in leven werden gehouden. De uitvinder van dit instrument was echter een persoon die, ondanks zijn geniale gaven, meer en meer onder invloed kwam te staan van dit brein en zich in situaties bevond, waar hij geen jota van snapte, hoe en waarom en waardoor hij in die situaties terecht kwam, was hem volstrekt een raadsel tot het moment waarop hij het vermoeden kreeg dat hij zijn acties te danken had aan dat door hem in leven gehouden brein. Moord en doodslag waren schering en inslag en door het gegeven dat hij niet als dader werd herkend, gaven hem tot een zeker moment een voorsprong op de politie die er alles aan deed om de dader niet alleen op te sporen maar ook om deze met zijn daden te confronteren. Maar zover is het nooit gekomen. De man in kwestie nam zelf het heft in handen en vernietigde zijn uitvinding en daardoor ook het brein van Donovan. Waarschijnlijk een variant op het monster van Frankenstein, maar het blijft boeiend om te lezen dat schrijvers zich van dit gegeven meester hebben gemaakt, hetgeen mij brengt op het volgende: het donorschap in de lage landen. Uitgangspunt is dat wanneer je niet kenbaar maakt GEEN DONOR te willen zijn, je je organen ter beschikking stelt aan anderen. Waardoor anderen over jouw lijk kunnen gaan beschikken en de gradaties omtrent dood nog nauwkeuriger zullen dienen te worden beschreven. En waar juristen waarschijnlijk op voorhand de potloden zullen gaan slijpen. Maar stel nu dat het lichaam totaal in de kreukels ligt, het brein nog functioneert maar het door verlamde spraakzenuwen en spieren niet meer mogelijk is om jouw wensen in deze kenbaar te maken, wie is dan diegene die zich gaat ontfermen over dat nog wel intacte brein” De neurochirurg die zich hierover gaat ontfermen” En stel je nu eens voor dat die chirurg ook onder invloed raakt van het gedachtegoed van die hersenloze overledene, is het dan mogelijk dat Donovans brein opnieuw tot leven wordt gewekt”!