De hemel in prijzen…

Zouden kunstenaars in het verre verleden minder creatief zijn geweest dan de huidige generaties kunstenaars”! Of waren zij instaat met de hun ter beschikking staande middelen ook eens tegen de gevestigde orde op te gaan staan” Portretten waren geen probleem straatjes deden het ook goed, een eenvoudig melkmeisje schenkt nog steeds een beker vol, en waar de Tsaren er alles aan deden om in vol ornaat behangen met een keur aan medailles uiteindelijk op het doek terecht te komen. En ook de huidige generatie monarchen is er alles aan gelegen om met de nodige versierselen geportretteerd te worden door een zeer bekende fotograaf. Een staatsieportret dat in stadhuizen en rechtszalen een bestemming heeft gevonden. Nu, wanneer een fotograaf doorbreekt met een eenvoudige reeks van portretten, is het in de regel toch de recensent die hier melding van weet te maken. Daar een verhaal aan koppelt, wat aankomende bewonderaars slikken als koek. En waar een navenant prijskaartje aan komt te hangen… Natuurlijk houd ik me ook weleens met dit soort gedachten bezig, de onverwachte doorbraak door feitelijk de zaken die zich voordoen vast te gaan leggen. Neem nu wat beperkte graffiti. Vanuit een bepaalde hoek genomen en voor de rest niet veel meer dan dat. En nu komt de vraag: wie oh wie voelt zich geroepen om bij deze twee beelden een verhaal te schrijven dat recht doet aan deze eenvoudige beelden”! Gewoon omdat het tegenwoordig tot de kunst van de straat is gaan behoren en wanneer de Gemeente haar zin krijgt over enige tijd weer gewoonweg is verdwenen…