De draad weer oppikken…
Kijk, wanneer ik de voorspelbaarheid even doorbreek, doe ik dit met reden. Tenslotte vandaag weer eens de stad in geweest en heb met alle soorten van genoegen het een en het ander mogen bewonderen. De kermis die dit jaar veel minder spectaculaire attracties biedt dan voorgaande jaren, het reuzenrad dat elders inwoners trakteert op een gezapige blik van boven over hun stad, de oliebollen die liggen te verschralen en het publiek dat in korte broek de nodige tattoos aan den volke toont. Hoe anders dan het vermaak in Rostock van de afgelopen weken. Geen bier noch bratwurstenlucht, hooguit een enkele Vietnamese loempia en de geur van versgebakken patatten. Een pondje paling voor het luttele bedrag van 23,00 euro, het ene moment het lawaai van house muziek terwijl Vader Abraham zijn kleine cafe aan de wandelaar doet toekomen. Gevlucht is een benaming, waarbij de entree op de markt door een standhouder van de nodige aanprijzingen wordt voorzien. Appels, peren en de laatste aardbeien van de koude grond vechten om in een plastic (van 20 eurocent!) tas mee naar huis te worden genomen. Maar ook in dit geval is het gezegde van toepassing: ‘vrouwen bloot, handel dood.’ Je kunt nu eenmaal als mens slechts op een plek tegelijk zijn, waarmee de deur verder wordt geopend. Want de deur was dit keer open bij Feijn, alwaar Michael mij welkom heette, de uitnodiging in zijn hand hield en de taalfout uiteindelijk naar voren bracht. Een ‘slip of the pen’, maar zonder enig kwalijk gevolg. Een drietal boekwerken rijker, te weten Wim Wenders Once, en een tweetal romans van de schrijver David Klaver die wordt gefascineerd door de oorlog. En dat in een tijdperk dat er overal ter wereld oorlogen woeden, laat staan de oorlogen die in de geesten van individuele mensen woeden. Wat bijvoorbeeld te denken wanneer ene M. Rutte naar voren brengt om een derde termijn aan zijn huidig premierschap te koppelen. Waardoor ik aangeef weer met beide benen op Alkmaarse gronden te verblijven.
Wat bijvoorbeeld te denken van het volgende: ‘ “Heeft u bezwaar”” De psychiater toonde zijn pijp en keek Victor Stikvoort minzaam aan.’
De eerste twee regels van zijn roman getiteld ‘Annus Horribilis’,een roman die begint in Alkmaar in mei 1944. Hoe Alkmaars wil je het hebben” Een psychiater, een pijp(er) en een Stikvoort. Hetgeen mij ook nog eens heeft verleid om ook zijn nieuwste roman mee te nemen. Tot bitter zout, ook nu weer een intrigerende titel. Een roman die de andere kant van de medaille naar voren brengt: die van de Duitser Wolfgang Stielike, met in mijn achterhoofd onze ronde door Noord-Duitsland. Daarbij de opmerking dat het soms fragmenten zijn die een bijzondere impuls bij mij naar voren brengen… Eigenlijk was het een bijzonder aangename kennismaking, terwijl ik het interview met David Klaver al eerder in de krant had gelezen.
Maar dit terzijde, want waar V & D het totale onderspit heeft gedolven, zijn er anderen opgestaan om zich met dit ledige pand bezig te gaan houden. Pop-up’s, een kunstenaar die van haar nood (door brand getroffen!) een deugd heeft weten te maken, maar een groot deel van haar levenswerk verloren heeft zien gaan, waar ik morgen nog het een en ander over naar voren zal gaan brengen, naast een aantal jonge ondernemers die dit keer flanellen overhemden ( met twee zakken!) aan mij heeft weten te slijten. En wat artiesten, die een performance gaven waarbij het nietsvermoedende publiek voor raadselen werd gezet. Ik bedoel maar… back in town en mijn draad weer kunnen oppikken…
