Categorie: Geprevel

So what! Staat stoer! Maar zo stoer als dat dit er staat, zo stoer voel ik mezelf niet. Toch ken ik ergens een smeulend vuur. Diep van binnen woedt dit. Een vorm van kwaadheid misschien” Teleurstelling gepaard gaand met berusting. Omtrent een onvermijdelijk iets. Het ophouden van mijn werkzame leven. De verandering van verregaand actief naar een onbepaalde vorm van inactief. En de daarmee gepaard gaande zakelijkheid. Maar ook een gevoel wat een kind kent als het een dierbaar knuffeltje heeft verloren. Zoals ooit Ellen haar zwartwitte beertje verloor. Een gevoel van leegte en een bepaalde mate van ontroostbaarheid. Mogelijk dat dit mijn teammanager opviel.
En juist dit haar verontrustte…

Ja, ik zie er goed uit. Haar en baard worden zichtbaar langer.
En zorgen, in zekere zin, voor de discussie.
Onverzorgd sta ik op, kam mijn haar en weet het zo te dragen dat Ria begint te klagen.
Probeer ik haar te sparen spaar ik haar niet. Het kan, wat mij betreft nog weer wat langer.
Mijn veranderd innerlijk wil ik uiterlijk tentoon gaan spreiden.
Want dat mijn innerlijk aan het veranderen is staat buiten kijf.
Een vorm van ‘pensionado’ zijn vraagt, in zekere zin, een tol.
En ik ben tollenaar en geef door te ontvangen. Niet omgekeerd.

De weg naar de Styx is echter nog ver.
Water kabbelt, stroomt, bruist en ruist en houdt de ondiepten verborgen.
Een Loreley probeert haar stem. Een hol geluid breekt los.
Een weerwolf in regenjas die de pont bedient, alsin het verhaal van Pluk.
Heeft de weerwolf een naam. Charon misschien”!
Wie betaalt wat” En hoeveel!”

Het woeden van de wereld in mij. Maak ik weer gebruik van anderen.
Zoals ik zo vaak anderen heb mogen gebruiken.
Als klankbord. Als deelgenoot van mijn onbegrijpelijke woorden. Of de vertalingen hieromtrent.
De dubbelzeggingen.
En het geduld. Van anderen. Het begrip wat ik ondervond. Toen.

Over. Over naar het huidig nu. Over het nu van straks. Of dat er mogelijk geen over is.
Een vorm van doorgaan. Een vorm richting het onbekende. Of juist dat doorgaan.
Doorgaan naar het straks. Van nu. Van toen naar straks.
Zoals de tijd er met van alles vandoor lijkt te gaan.
En ik het idee krijg er geen grip meer op te kunnen houden. Ik wat begin te bazelen…

Bazelen” Het houdt wat! Het weet wat. Ikke niet weten.
Als Kluk Kluk van papa Popi. Herbert Joeks kijkt om een hoek.
Maar ook dat is weer verleden. Zoveel woede onderhuids verschijnt er toch een grijns.
Rond mijn mondhoek krult het. Is dat de grimlach!” Ikke weer niet weten.

Waar blijven toch de kleuren. Wederom dat grijs. De contouren”
Ik zie geen grens noch afscheiding. Geen hekwerk wat mij belemmert.
In mijn zijn daal ik af. In mijn zinnen wil ik leven. Voor even blijven leven.

Zoals ooit J.J. Slauerhoff in woorden wist te vangen:
‘Alleen in mijn gedichten kan ik wonen.’
En weer het zeegat uitvoer, na zijn invalwerk als huisarts in Warmenhuizen.
Als scheepsarts naar land wilde en als huisarts naar zee verlangde.
Een herinneringsschild op het pand Dorpsstraat 108 in ‘Warmetuut.’
Geen Lispeltuut en ook geen Zaza de kakkerlak. Of het paard Langhors.
De Krullevaar als variant op de dodo, waar ooit wijlen Boudewijn B”ch een botje van had.
Momenteel in Teylers museum in Haarlem te bezichtigen.

Want juist vandaag was het Annie M.G. Schmidts geboortedag.

Ook dat kon er nog even bij. Is mijn tijd kindertijd”
Een appel straks. En absoluut geen ei!

WIT/ZWART

De woede
die mij drijft

papier dat
kalm blijft
onder mijn ver
woede pogingen
de elementen
die de wereld
in mijn kop
op z’n kop
zetten
het plaatsen
van de letters;

in witte
ongenaakbaarheid
woedt mijn woede

zwart.

Een levend beeld gevangen, geeft keur aan eeuwig zijn,
drie spetters in linnen behangen, superstar of supersisters
wat levert vandaag mij op”

Een vlinder en een modepop!