buiten wacht binnen
En daar heeft Ellen haar gelijk. Want voor het oog van de wereld weet ik me te presenteren en als ik thuis ben dan weet ik het niet meer. Dan begint het aan mij te knagen en lijkt het wel alsof de desinteresse toeslaat. Maar het is geen desinteresse. Ik ben bang voor mijn eigen prietpraat. Want ik kan het zo goed verwoorden. Juist in die ander situaties. Alsof ik commentaar geef op een wedstrijd die ik zie en een beschouwing tegen het licht houd. En realiseer me niet dat ik daardoor afstoot. Teleurstel en die onbekende wordt.
Ook daarin heeft Ellen gelijk. Want de schone schijn heb ik altijd wel hoog weten te houden. En buiten weet men niet altijd wat binnen in mij wacht. Omdat ik me daar wat verloren in waande. Me ook liet gaan door dat gevoel. Me veilig voel.
En niet zie dat ik juist dan die muren om mij heen weet te bouwen. De schulpen waar ik in kon kruipen.
Het kleine zielige jochie in ere houdt… en daardoor manipuleer. Mogelijk om te overleven. Mogelijk om weer energie op te doen. Als het ware van hen die mij juist zo dierbaar zijn alle energie weet af te tappen. Tot eer en meerdere glorie van het imago wat ik wist op te houden. De rollen die ik net zo vanzelfsprekend vond als de vanzelfsprekendheid van thuis.
Wat thuis komen voor mij betekent. Of is gaan betekenen.
Te weinig aandacht aan hen die mij omringen. Ze zelfs af ben gaan stoten. En de daarbij behorende teleurstelling. Geenszins met de bedoeling om wiggen te drijven tussen onze zijnen.
Maar daar wel botweg mee bezig te zijn. BOTweg.
De moeite om mijn affectie juist dan te laten blijken.
Een levend standbeeld maar dan zomer en winter thuis.
De waarden die een rol gaan spelen. Mijn waarde.
En mijn vraagtekens bij mijn eigen waarde. Want ook daar schort het aan. Nu maak ik weer gebruik van dit medium.
En zie dit als een drempel overgaan.
De schone schijn waar Ellen juist doorheen heeft geprikt.
De buiten wacht die dit juist moet weten. Omdat ik anders de wezenlijke dingen kwijt raak.
Ria, Ellen en Marlies.
En het is mijn zijn en mijn
VERWARRING
Ik schrijf niet
om
te dichten;
ik dicht niet
om
te schrijven:
ik
schrijf dicht.
Zoals ik mij kan openen
Ik zou zeggen: koop een paar geraniums, zet ze voor het raam en ga er achter zitten……Kijk eens hoe dat voelt……
Kom op WIK, je weet beter, je kan beter, doe dan ook beter……
Muren zijn er om af te breken, buitenmuren of binnenmuren…….wat van buiten niet naar binnen wil, kan nooit van binnen naar buiten….dus het is maar wat je toelaat binnen te komen…….
Lexxx
en alles wat een man, vader, echtgenoot doet buiten, doet hij uiteindelijk voor de vrede en de toekomst van hen die binnen zijn.
Rijkdom Wik, pure rijkdom wanneer je te pletter vallen mag om samen met wie je liefhebt uit duizenden gruzelementen je fundatie van je bestaan terug te vinden. je zelf op te tekenen, de lijnen mag trekken. het los te laten en je verschijning te aanschouwen.
De moedigheid van je naasten is er een die te prijzen valt.
liefs
robert-jan
Zij weten/lezen/horen nu dat ze wezenlijk zijn…….omdat zij zo moedig is. Zij wel
Ik vind dit zo ongelooflijk mooi! Ik heb daar geen woorden voor. Niets laat mij meer zien tussen vader en dochter. Van twee kanten.
En zo …. (“)dat het op een weblog is..
Waar ik dacht dat ik stond, sta ik niet meer.
Er is meer.