weer heen & weer
Auteur: Simon Beckett.
Een menselijk lichaam begint vier minuten na overlijden te ontbinden. Het lichaam, ooit de verpakking van het leven, ondergaat zijn laatste metamorfose. Het begint zichzelf te verteren. De cellen ontbinden van binnen naar buiten. Weefsel wordt eerst vloeibaar, dan gas. Niet langer bezield, wordt het lichaam een roerloos feestmaal voor andere organismen. Eerst bacteri”n, dan insecten. Vliegen. Eitjes worden gelegd en komen uit. De larven eten van de voedzame kweek en trekken daarna weg. Ze verlaten het lichaam op ordentelijke wijze, elkaar volgend in een keurige processie die altijd gericht is op het zuiden. Soms naar het zuidoosten of zuidwesten, maar nooit noordwaarts.
Niemand weet waarom.
Inmiddels is het spierweefsel opgelost en veranderd in een krachtig chemisch brouwsel. Het is dodelijk voor vegetatie en doodt het gras waar de larven doorheen kruipen en vormt achter hen een navelstreng van de dood. Onder de juiste omstandigheden – droog en warm, zonder regen – kan die meters lang worden, een slingerende polonaise van dikke, gele maden. Het ziet er curieus uit, en is het dan niet logisch dat nieuwsgierigen dat fenomeen tot aan de bron volgen”
En zo vonden de jongens Yates wat er over was van Sally Palmer.
Auteur: Simon Beckett.
Bij de juiste temperatuur brandt alles. Hout. Kleding. Mensen. Menselijk weefsel vliegt bij 250 graden Celsius in brand. De huid wordt zwart en barst. Het onderhuidse vet wordt vloeibaar, als vet in een hete pan. Gevoed door het vet, begint het lichaam te branden. De armen en benen vatten als eerste vlam en fungeren als aanmaakhout voor de grotere massa van de romp. Pezen en spierweefsel trekken zich samen, waardoor de brandende ledematen in beweging komen in een groteske parodie op het leven. De organen zijn als laatste aan de beurt. Die zitten in een soort vochtige cocon en blijven vaak over terwijl de rest van het bindweefsel al is verzwolgen.
Maar botten zijn een ander verhaal. Botten kunnen koppig weerstand bieden aan alles behalve de allerheetste vlammen. En zelfs als de koolstof erin is opgebrand, als het bot zo doods en levenloos als puimsteen is, behoudt het nog zijn vorm. Dan is het alleen nog maar een zwak aftreksel van zijn vroegere bestaan dat gemakkelijk verkruimelt; het laatste bastion van het leven, verworden tot as. Dat is een proces dat, met een paar uitzonderingen, onvermijdelijk hetzelfde patroon volgt.
Maar niet altijd. De stilte bij de oude cottage wordt verbroken door een voetstap.
De rottende deur wordt opengeduwd.
En ik wil JU graag deelgenoot maken van deze toch wel bijzondere regels.
Omdat zij mij weer terugbrachten op aarde en ik mij weer bewust werd dat ik liep.
Niet toen ik deze regels las.
En kon mij van de ene op de andere zijde draaien.
Wat ik toen waarschijnlijk ook deed.
Omdat mijn ‘aanhangsels’ wat opstandig reageerden.
Zij raakten in slaap. Door te weinig bloedtoevoer…
Ook dat doet zich voor op die wonderlijke planeet aarde die wij mensen mogen bemensen.
En waar wij niet altijd even zorgvuldig mee omgaan.
Omdat wij de dingen gewoon zijn gaan vinden.
De krant lezen en de dingen van de dag van diezelfde vluchtigheid weten te voorzien.
Het nieuws van vandaag door morgen wordt achterhaald.
En gisteren is overleden. Bij wijze van spreken dan.
Van iets wat door diezelfde tijd werd achterhaald. Op een muur.
In het Victoriepark in Alkmaar.
Parkhof. Wat leegstaat.
Recente reacties