Argus feest
Het was niet eens zo moeilijk. Ik mocht op een driepoots kruk gaan zitten en vond dit bepaald niet vreemd.
Het zitten op een kruk.
Niet dat ik mij gammel voelde, maar in het aanschijn van de man die Koetje Boe tot leven wekte,
was dit krukje passend. Frank Smit de naam van frankArtoon.
Koetje Boe en Rusthuis Roest en de vrije geest die met zijn stiften aan de loop gaan.
Met zijn pennen geeft meer pas want wat hij achterlaat zijn pennenvruchten.
En de laatste tijd vergaap ik mij niet alleen aan vruchten maar weet deze bijzonder
smaakvol tot mij te nemen.
Het zitten op een kruk.
Niet dat ik mij gammel voelde, maar in het aanschijn van de man die Koetje Boe tot leven wekte,
was dit krukje passend. Frank Smit de naam van frankArtoon.
Koetje Boe en Rusthuis Roest en de vrije geest die met zijn stiften aan de loop gaan.
Met zijn pennen geeft meer pas want wat hij achterlaat zijn pennenvruchten.
En de laatste tijd vergaap ik mij niet alleen aan vruchten maar weet deze bijzonder
smaakvol tot mij te nemen.
Komt daar even Toon Hermans om de hoek kijken met zijn demonstratie van ooit het eten van een perzik.
Een uitbundig Carr” dat daar nog jaren op kon teren.
Ook ik heb de idee dat het vruchtvocht langs mijn hoeken druipt en zich een weg baant
in het struikgewas dat mijn kin weet te omhullen.
En als JU heel goed luistert hoort JU hoe de druppel op het parket uiteenspat.
Een uitbundig Carr” dat daar nog jaren op kon teren.
Ook ik heb de idee dat het vruchtvocht langs mijn hoeken druipt en zich een weg baant
in het struikgewas dat mijn kin weet te omhullen.
En als JU heel goed luistert hoort JU hoe de druppel op het parket uiteenspat.
Want Argus gaf een feestje. Met security. Mannen met speciale oortjes.
Een persoon met een rood kruis van achteren. Kraampjes. Waar menige stichting zich presenteerde.
Alkmaar. Stadstoezicht. De politie. Woonwaard. ‘t Span. Waar menig rol viel te verdelen.
Een lieve piraat. Een verklede troubadour die luchtballonnen uitdeelde.
Die ook, vaak per ongeluk, het luchtruim kozen en het ongelukkig kind in huilen deed uitbarsten.
Waar jong en oud zich vrijelijk kon vermaken. Niet eerder dan 16.00 uur bier werd getapt.
Waar geattendeerd werd op het feit dat onder de 16 geen alcohol geschonken werd. Een samenloop”
Een persoon met een rood kruis van achteren. Kraampjes. Waar menige stichting zich presenteerde.
Alkmaar. Stadstoezicht. De politie. Woonwaard. ‘t Span. Waar menig rol viel te verdelen.
Een lieve piraat. Een verklede troubadour die luchtballonnen uitdeelde.
Die ook, vaak per ongeluk, het luchtruim kozen en het ongelukkig kind in huilen deed uitbarsten.
Waar jong en oud zich vrijelijk kon vermaken. Niet eerder dan 16.00 uur bier werd getapt.
Waar geattendeerd werd op het feit dat onder de 16 geen alcohol geschonken werd. Een samenloop”
Waar fans van bands weer andere keuzes maakten.
Spelen voor een treurig grasveld, verdroogd en wat verdord geen afbreuk konden doen aan het plezier
wat van het podium de ruimte in werd geblazen. Metal.
En een jochie zich totaal aan dit unieke concert, speciaal voor hem, kon overgeven.
Maar zich niet geheel gewonnen gaf. Zoals hij stond te staren.
Spelen voor een treurig grasveld, verdroogd en wat verdord geen afbreuk konden doen aan het plezier
wat van het podium de ruimte in werd geblazen. Metal.
En een jochie zich totaal aan dit unieke concert, speciaal voor hem, kon overgeven.
Maar zich niet geheel gewonnen gaf. Zoals hij stond te staren.
En kinderen zich lieten schminken. Een hond, een kat, een tijger.
Een vlinder op papier en gevechten in een kooi.
1 grote tegen drie kleinen. En het overgeven aan dit spel.
Even fanatiek. En de doelman die zich terugtrok.
Uit dit korte strijdgewoel. En van de zon genoot.
Maar het kan zijn dat ik dit laatste verzin. Of meer verzon.
Een vlinder op papier en gevechten in een kooi.
1 grote tegen drie kleinen. En het overgeven aan dit spel.
Even fanatiek. En de doelman die zich terugtrok.
Uit dit korte strijdgewoel. En van de zon genoot.
Maar het kan zijn dat ik dit laatste verzin. Of meer verzon.
Prachtig hoe mensen zich daar manifesteren. Een te kort T-shirt wat iedere keer een zwemband naar voren brengt. Waardoor een buik gaat bubbelen. Zonder enige g”ne ieder keer opnieuw de zoom naar beneden wordt getrokken.
En het gesprek voortgang vindt. Een achterkant die zich laat zien.
En voor de drager niet laat schouwen.
Waarbij het T-shirt heel bewust wat aan dezelfde korte kant is. Om wat…
En het gesprek voortgang vindt. Een achterkant die zich laat zien.
En voor de drager niet laat schouwen.
Waarbij het T-shirt heel bewust wat aan dezelfde korte kant is. Om wat…
De zon dit geheel uitbundig weer belicht. Het genoegen op menig kindergezicht.
Popcorn en patat, een frisje en een biertje, een glaasje wijn en
allerlei muziek zich met en naast elkaar laat gaan.
Waar iemand die wat te zeiken heeft, een regiment toiletten vindt.
Om daar zijn gram weer kwijt te raken. Tenminste dat stel ik me voor.
Geen onvertogen woord. Geen onvertogen gedachten.
Wel prettig met elkaar. Omdat wij zijn genood.
Door welzijn & stichting & andere zaken in Alkmaar.
Popcorn en patat, een frisje en een biertje, een glaasje wijn en
allerlei muziek zich met en naast elkaar laat gaan.
Waar iemand die wat te zeiken heeft, een regiment toiletten vindt.
Om daar zijn gram weer kwijt te raken. Tenminste dat stel ik me voor.
Geen onvertogen woord. Geen onvertogen gedachten.
Wel prettig met elkaar. Omdat wij zijn genood.
Door welzijn & stichting & andere zaken in Alkmaar.
En als ik dan iets mag bedanken:
Argus, jullie hadden het verdomd goed voor elkaar!
Argus, jullie hadden het verdomd goed voor elkaar!
WIJS WEZEN
Wees goed en
braaf,
respectvol naar
de ander toe
wees welkom en
besteed,
jouw aandacht
aan de ander
wijs met jouw
wezen anders
zijn en noem dit.
En ook Frank bedankt!
Want met jouw Koetje Boe en Rusthuis Roest heb je mij weer blij gemaakt.
Laat staan het spiegelbeeld wat ik van ons beiden heb geschoten…
Want met jouw Koetje Boe en Rusthuis Roest heb je mij weer blij gemaakt.
Laat staan het spiegelbeeld wat ik van ons beiden heb geschoten…
… voor alle duidelijkheid!
"Wees welkom en
besteed,
jouw aandacht
aan de ander"
—
Met wijdopengesperde ogen vol ongeloof lees ik deze tekst.
Is dit geschreven door dezelfde man waarmee ik de afgelopen drie weken onder 1 dak woon”””
Nog nooit heb ik mij zo onwelkom door jou gevoeld als de afgelopen weken dat ik weer ‘thuis’ ben.
Nu weet ik weer hoe het is om samen apart te leven. Nu weet ik weer hoe het is om een vader te hebben die zijn bloedeigen kinderen geen aandacht geeft; hun aanwezigheid als vanzelfsprekend ziet. Nu weet ik ook hoe het is om je door je eigen vader niet welkom te voelen in je eigen ‘thuis’…
—
Maar ik kan het je niet zeggen,
want je bent er niet.
Je bent fysiek aanwezig,
maar je bent er niet.
Titje is wel aanwezig,
maar je hart is er niet.
—
Ik vind het zeer treurig dat ik op een weblog moet lezen hoe het met mijn eigen vader gaat en wat hij beleeft. Terwijl hij thuis zoveel ruimte heeft om dit te delen, maar ervoor kiest deze ruimte te vullen met het lezen van de krant en boeken, het schrijven op de computer en het obsessief bijhouden van deze weblog. De geringe ruimte die dan nog overblijft, wordt gevuld met een ochtendhumeur waar je ‘U’ tegen zegt, het opvoeren van een toneelstuk als er andere mensen zijn en verder: het zwijgen.
Ik deel al 3 weken hetzelfde huis met mijn vader en in die weken heeft hij mij geen enkele keer oprecht gevraagd hoe het met mij gaat.
Verward zie ik de waarheid onder ogen: De man van de wijsheden, mooie woorden en foto’s blijkt eigenlijk ontzettend arm.
—
Ik kan je niet bereiken,
zelfs niet als ik naast je sta.
Daarom via deze weg,
wat jouw lezend oog wel moet bereiken.
—
Angst om echt contact te hebben
met de mensen van wie je houdt.
Jezelf afsluiten voor de ander
levend in een kleine enge wereld, heel alleen, benauwd.
Feitjes opdreunend, verhalen vertellend,
maar niet simpelweg kunnen vragen hoe de ander het maakt.
Kilometers tekst per dag afleggen,
zo is er niets dat jouw gevoelens raakt.
Manipulerend het Calimero-effect hanteren: Ik ben klein en hij is groots
Zit hij daar compleet gestagneerd, levenloos, doods…
—
Jij zal nooit veranderen,
dat is ook niet wat ik van je verlang.
Daarom is het aan mij om zodanig te veranderen
zodat ik kan omgaan met de pijn
zodat ik kan omgaan met het verdriet
zodat ik kan omgaan met de machteloosheid
zodat ik kan omgaan met de frustratie
zodat ik kan omgaan met de woede
zonder explosies
Want dat is wat ik aan mijzelf verplicht ben.
—
Als ik naar hem kijk
Zie ik een arme oude man
Rijk aan algemene kennis
Verstopt in zijn cocon
Gebukt onder zijn rebelsheid
Met zijn lange grijze haar
—
Papa, er is zoveel ruimte om contact te maken, je kiest zelf voor deze weg…
In liefde; voor nu, toen en later,
Ellen
Ach
Wat doet mij dit pijn
Geeft een soort schuldgevoel ook
Of ik (en anderen)"steel" wat jou, Ellen, zou toebehoren.
Verwerken doet ieder op zijn eigen manier.
Maar niet zo!
Laatst zei een vriendin van me nog…`ieder huisje heeft zijn kruisje…Maar als je alle kruisjes op een hoop mocht gooien ging je toch weer met je eigen kruisje naar huis`…
Laat je verdriet waar het hoort. Bij jezelf. Het is van jou.
Aan het begin van elke verandering staat loslaten. Laat dit los.
Geniet van wat er wel is. Benoem het positieve.
Vergeet niet dat er misschien geen morgen is.
`Er is slechts de speurtocht
Naar de eigen waarachtigheid,
Naar het eigen,
Verborgen ik.
Er is niet veel meer
Dan de rechtvaardiging
Van de herhaalde mislukking`
Deepak Chopra geeft misschien een handvat in…
De wet van het afstand nemen
Door je voor te nemen de volgende stappen te doen:
1
Vandaag zal ik me wijden aan het afstand nemen. Ik zal mezelf en de mensen om me heen de vrijheid geven te zijn zoals ze zijn. Ik zal mijn mening over hoe dingen zouden moeten zijn niet rigide opleggen. Ik zal problemen niet op een geforceerde manier oplossen, omdat ik daarbij nieuwe problemen schep. Ik zal in alles een afstandelijke betrokkenheid handhaven.
2
Vandaag zal ik onzekerheid beschouwen als een essentieel ingredi”nt van mijn ervaringen. In mijn bereidheid onzekerheid te accepteren, zullen oplossingen spontaan volgen uit het probleem, uit de verwarring, wanorde en chaos. Hoe onzekerder de dingen lijken, hoe veiliger ik me zal voelen, want onzekerheid is mijn weg naar de vrijheid. Met behulp van de wijsheid van de onzekerheid zal ik mijn zekerheid vinden.
3
Ik zal in het veld van alle mogelijkheden stappen en me verheugen op de opwinding die zich kan voordoen als ik me openstel voor een oneindig aantal keuzes. Als ik in het veld van alle mogelijkheden stap, zal ik al het plezier, het avontuur, de magie en het mysterie van het leven leren kennen.
Lees gewoon nog eens door wat je geschreven hebt
Ik heb je al anders gezien…en ken je niet eens..
Sprak je vader op de reunie
(Soms is over/ praten makkelijker dan met-) Zijn trots en zijn zorgen zijn bij jou en je toekomst.
Bij het gelijk in karakter zijn van jullie, wat niet eenvoudig is.
Niet bij zichzelf, dit medium of Titje..
Als je vind dat ik me er buiten had moeten houden.. Heb je gelijk.
Daarmee bied ik ook gelijk excuses aan.
Maar is ook het effect van je gebruik van deze communicatie.
Wie kaatst…
Blij werd ik en even lachen moest ik bij het lezen van Argus feest. Zo schoten de tranen naar voren bij het lezen van Ellens tekst. Je kan wel zien waar ze de schrijfvaardigheid van heeft.
Wat een tegenstelling.
De ene die zolangzamerhand gelukkig wordt (lijkt te worden), de ander die dat niet wordt van hetzelfde.
Ik lees dit als dochter en dan doet het pijn. Ik lees dit ook als genieter van de verhalen (heus niet allemaal, maar dat doet er niet toe), de manier van beschouwen welke je niet dagelijks tegenkomt.
Wel ben ik bang dat ik me op terrein begeef waar het niet gewenst is. Mijn excuus als dit het geval is. Ik wil echter niet mijn best doen om het te laten.
Mede door wat ik herken in Ellen haar woorden, emoties.
Het klinkt als een periode van los komen. Het besef dat je je ouders moet los laten, dat je wat anders nodig hebt dan zij kunnen bieden, want het is vaak geen onwil. Deze periode van loslaten heeft jaren geduurd en ben ik met pijn, verdriet, frustratie, teleurstelling, eenzaam voelen, doorgegaan. Naar mijn gevoel waren zij eerder bezig met loslaten van mij dan ik van hun.
Iets wat ik teruglees.
De aandacht die ik wilde van mijn ouders, besefte ik op den duuur zou ik niet kunnen krijgen. Want zij staan anders in het leven, hebben andere belangstellingen, dagindeling, maken andere keuzes en hebben een andere levensinstelling. Deze is inderdaad niet te veranderen. Wel kan je leren er vrede mee te hebben. Vooral als je elke keer maar in het hoofd houdt dat ze van je houden, dat hij van je houdt. Althans dat maak ik op uit woorden in dit weblog.
Daarnaast heb ook ik een periode weer bij pa en ma gewoond door omstandigheden na een lange periode van ‘uit huis’ zijn.
Dit was alleen mogelijk doordat we wisten dat het tijdelijk was. Het was mijn huis niet meer, het is niet meer mijn thuis. Mijn thuis is ergens anders, daar waar ik de regels en de sfeer bepaal, daar waar zij niet thuis zijn. Want zo is het als je ouder wordt.
Ook ben ik me gaan neerleggen bij hun beperkingen. Ik heb immers weer andere. Soms verlang ik weer naar die aandacht die ik niet krijgen kan, op momenten dat het minder goed met me gaat, vooral emotioneel/psychisch. En dat is nou juist iets waar ze niet goed raad mee weten, de 1 nog minder dan de ander.
Heel veel sterkte wil ik wensen. En zorg dat je niet te veel van elkaar vervreemd.
Alleen dat verdomde ochtendhumeur Wik, daar moet je echt wat aan doen! Ook voor jezelf en ja dat kan echt!.
En je geeft ze toch wel ‘s iets h”” Zoiets als een fles wijn die ik elke keer krijg als ze op vakantie zijn geweest. Het is klein, maar als er een acceptabel gevoel van vertrouwen, van elkaar laten zonder oordelen, zonder vooroordelen. Een weten dat als het “cht nodig is ze er wel zijn en als ze er niet zijn, weten dat je het “cht zelf kan.
Liefs